Broers en zussen, niet iedereen heeft ze (meer). Je bent niet altijd blij met ze, maar ze zijn en blijven je familie. Dus vandaag een dikke knuffel!
Vandaag een dikke knuffel,
voor alle broers en alle zussen.
Voor alle liefde, alle ruzies,
en elk gevoel daartussen.
Vriendschap
Broers en zussen – Dichtgedachten #669
Liken – Dichtgedachten #032
Onze vrienden op Facebook zijn vaak onze vrienden niet. We liken soms een bericht van iemand, terwijl we hen in het echt nooit spreken. Ik zou het mooi vinden als we elkaar in het echt wat vaker een duimpje omhoog zouden geven. Even zeggen: ‘hey, ik vind het leuk wat jij doet’. Maar ook: ‘Wat jij nu doet, vind ik niet zo leuk’ in plaats van niets zeggen en wrok op laten bouwen.
Zo makkelijk als we emoties delen op Facebook, zo makkelijk zouden we die in het echt moeten delen. Daar zou de wereld een stuk minder beladen van worden.
Als wij in het echt,
elkaar wat vaker zouden liken,
dan zou de wereld snel, oprecht,
zo mooi als Facebook blijken.
Een echte vriend – Dichtgedachten #226
‘Hoe gaat het met je?’ De kans is groot dat je standaardantwoord is: ‘Ja goed’, wanneer iemand je deze vraag stelt. Zelfs als het allesbehalve goed met je gaat. Daar is op zich niet zo heel veel mis mee, immers, je kunt niet aan de hele wereld je levensverhaal ophangen. Hoe het écht met je gaat, vertel je doorgaans vooral aan de mensen die heel dichtbij je staan. Het mooiste daarvan is dat je echte vrienden, de mensen die je door en door kennen, je waarschijnlijk nooit zullen vragen hoe het met je gaat. Simpelweg omdat ze aan je zien, voelen en merken dat het niet zo lekker gaat als anders. En als je écht geluk hebt, dan spreken ze je daarop aan en helpen ze je waar ze je helpen kunnen. Dat zijn de mensen die je kunt vertrouwen, de mensen die waarschijnlijk een leven lang bij je zullen blijven.
Een echte vriend is iemand,
die je verdriet herkent.
Wanneer je de rest hebt doen geloven,
dat je gelukkig bent.
Ruzie niet persoonlijk – Dichtgedachten #269
Er bestaan natuurlijk wel degelijk ruzies die persoonlijk zijn. Maar de meeste ruzies zijn dat allerminst. Ze zijn meestal het resultaat van twee partijen die een compleet andere taal spreken, en die niet in staat zijn om te begrijpen wat de ander zegt. Ik kwam daar zelf op pijnlijke wijze achter na een verschrikkelijke ruzie die jaren heeft geduurd, en die me heel lang boos en verdrietig heeft gemaakt. Ik kón maar niet begrijpen waarom mij dit werd aangedaan, en waarom ze niet begrepen hoe het zat. Totdat ik me realiseerde dat zij precies dezelfde gedachten hadden. Het maakte dan ook niet uit wie er fout zat, waar het om ging, is dat beide partijen geen hekel aan elkaar hadden, maar simpelweg niet konden begrijpen waarom de andere partij zó onredelijk was. En als dat zo is, wordt er veel gepraat, maar weinig geluisterd. Ruzies zijn negen van de tien keer niet persoonlijk.
Maak een ruzie niet persoonlijk,
want dat is het doorgaans niet.
Onenigheid ontstaat gewoonlijk,
omdat je dingen anders ziet.