Ik zie steeds vaker berichten verschijnen op Facebook die me vertellen dat ik iets moet doen om te bewijzen dat ik een goede vriend ben. Daar snap ik zoveel van. Natuurlijk begrijp ik wel dat die berichten bedacht worden door iemand die hoopt dat ze massaal gedeeld worden. Wat ik niet begrijp is dat dat ook massaal gebeurt. Eerlijk gezegd voelt het voor mij altijd een beetje als chantage: ‘Als jij niet doet wat ik zeg, dan ben jij geen goede vriend’.
Natuurlijk weet ik wel dat het niet zo zwaar weegt, maar het zorgt toch altijd voor een dilemma. Ik wil daar niet op reageren. Doe ik dat echter niet, dan word ik dus ik een bepaald hoekje gestopt. De conclusie is altijd vrij eenvoudig. Als mensen dít als criterium willen gebruiken voor vriendschap, dan kan die vriendschap mij gestolen worden. Ik heb totaal niets tegen Facebook en zelfs vriendschap kun je op Facebook opbouwen, maar wel gewoon organisch, zonder opdrachten. Daarover gaat het gedicht van vandaag.
Vriendschap laat zich niet definiëren,
door een gedeeld Facebookbericht.
Dat ik mensen kan waarderen,
zeg ik ze graag in hun gezicht.
