Opgeven

Het is een hele natuurlijke reactie, muren om je heen bouwen wanneer je net even iets te vaak gekwetst wordt. Zo’n muur ontstaat ook niet zomaar. Met ieder incident dat je overkomt, wordt er een nieuwe steen gelegd, iets dat je vaak pas merkt totdat je niet meer over die muur heen kunt kijken en anderen op hun beurt jou daardoor niet meer kunnen zien. Althans, niet de ware versie van wie je bent. Het is heel begrijpelijk, maar ook heel erg jammer.
Het is een beetje als in een warm bad stappen met een brandwerend pak aan: de kans dat het water je verbrandt is nihil, maar je zult ook niet ervaren hoe het warme water op je huid voelt én je wordt er niet schoon van, oftewel, waarom zou je dan uberhaupt in bad stappen? Een muur om je hart bouwen is begrijpelijk, alleen in de realiteit beschermt zo’n muur je nergens tegen, terwijl hij juist wel alle mooie dingen tegenhoudt, want die laat je niet toe. Ik ben in mijn leven vaker en dieper gekwetst dan me lief is en elke keer dacht ik, ‘nu is het klaar, ik laat niets en niemand meer toe’. En toch doe ik het, als een wandelende schietschijf, simpelweg omdat leven weinig zin heeft als je niet leeft.
Ook al is je hart je heilig,
bouw geen muren er omheen.
Want je bent dan misschien veilig,
maar vooral ook heel alleen.