Tijdreizen - Dichtgedachten #474

Tijdreizen – Dichtgedachten #474

Het heeft me altijd enorm gefascineerd: hoe kan het dat iets of iemand er niet meer is, terwijl een foto mij het tegendeel bewijst. Het was de reden dat ik vroeger niets van foto’s wilde weten, ik vond het zo confronterend om iets te zien dat niet meer bestond. Vooral ook omdat mijn ogen op dat moment het tegendeel bewezen: ik zie het, dus hoe kan het niet bestaan?
Het is een van de mooiste én moeilijkste dingen die foto’s ons geven: de mogelijkheid om door de tijd te reizen, naar een tijd waarin iets bestond, dat nu nog slechts een herinnering is. Juist daarom probeer ik tegenwoordig niet zoveel foto’s meer van alles te maken, om mijn tijdreismomentjes bijzonder te houden.
Men denkt dat tijdreizen niet kan,
maar dat zegt mij niet zoveel.
Want elke foto die ik van jou zie,
bewijst het tegendeel.

Dat jij moest gaan – Dichtgedachten #488

Wanneer je iemand verliest, en je gaat daar langer tijd onder gebukt, zeggen mensen al snel dat je verder moet, dat je iemand moet loslaten. Dat is soms een pijnlijk slecht advies. Natuurlijk moet je niet zo heftig blijven hangen in het verleden dat er geen plek meer is voor de toekomst, maar of dat betekent dat je iemand moet loslaten? Het feit dat je iemand herinnert, dat het verdriet een onderdeel van je wordt is juist fantastisch, het betekent namelijk dat iemand voor altijd bij je zal zijn. Rouwen doe je op je eigen tempo en op je eigen manier. Natuurlijk ‘moet’ je verder, en kun je niet vast blijven zitten in het verleden, maar je hoeft iemand niet los te laten om verder te gaan met je leven. Houd iemand vooral lekker dicht bij je, voor eeuwig in je hart. Een sterkere stap naar de toekomst kan ik me niet voorstellen.
Mijn hart weigert te geloven
dat jij echt voorgoed moest gaan,
zij laat zich niet beroven,
juist daardoor blijf jij bestaan.

Afwezigheid - Dichtgedachten #481

Afwezigheid – Dichtgedachten #481

Wanneer je iemand moet missen, dan wordt die afwezigheid vaak pijnlijk duidelijk in de wereld om je heen. Alles dat je ziet doet je aan hem of haar denken. In eerste instantie is dat alleen maar pijnlijk, maar later, als het verdriet langzaam slijt, begint dat gevoel een andere lading te krijgen. Want omdat er zoveel in je wereld is aangeraakt door de persoon van wie je hield, leeft zijn / haar herinnering in alles. Dat is dan ook wat ze bedoelen dat iemand nooit helemaal weg is. Het bewijs van zijn/haar bestaan is om je heen, elke dag en overal. Dat is tegelijkertijd verdrietig, en ongekend mooi.
Zoveel plekken in mijn wereld,
die door jouw liefde zijn geraakt.
Dat is wat jouw afwezigheid,
voor mij verdraagbaar maakt.

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00