Het wordt soms als heel negatief gezien ‘ik zal altijd op je wachten’, omdat je er de indruk mee wekt dat je niet los kunt laten, en loslaten lijkt het magische woord als het om verlies gaat. Het probleem is echter dat niet iedereen kan of wil loslaten, en dat het ook niet altijd hoeft. Soms wil je iemand gewoon voor eeuwig bij je dragen.
Dat wil niet zeggen dat je niet meer van het leven kunt genieten of blijft hangen in je verdriet. Je kunt een fantastisch leven leiden, en toch iemand voor eeuwig bij je dragen en op hem of haar wachten. Dat is niet loslaten, dat is liefde.
Troost en steun
Altijd bij me – Dichtgedachten #466
Blijft iemand die gaat altijd bij je? Dit gedicht betekent voor mij persoonlijk heel erg veel, omdat het gaat om een bijzonder moment dat we allemaal wel eens meemaken. Wanneer je iemand bent verloren, dan ben je je daar elk moment van de dag van bewust. Althans, niet helemaal. Soms kom je ineens iemand tegen op straat die als twee druppels water lijkt op de persoon die je bent verloren, en een fractie van een seconde houden je hersenen je voor de gek: hey, dat was….ohnee.
Hetzelfde geldt voor dat moment, vlak voordat je wakker wordt. Wanneer je een heerlijke droom hebt over iemand die er niet meer is. Wanneer je ontwaakt en je beseft dat het een droom is, is dat een heel verdrietig moment. Maar dat moment, vlak voor het ontwaken, net als het moment op straat, vlak voordat je je realiseert dat iemand er niet meer is, dat zijn van die kleine momentjes waar je geluk nog leeft. Waarop je je beseft, in zeker zin zal deze persoon altijd bij me zijn.
Daar waar dag en nacht elkaar omhelzen,
het leven simpel is en fijn,
daar tussen dromen en ontwaken,
zul je altijd bij me zijn.
Muziek – Troostgedachten #149
Wanneer je iemand moet missen is er niets dat de pijn echt kan doen verzachten en niets dat de leegte kan opvullen. Maar wat muziek wél fantastisch kan is woorden en klanken geven aan je emoties, zodat je daar in ieder geval iets mee kunt. Muziek is de schouder waarop je kunt leunen als de fysieke schouder er niet meer is. Daarover gaat het gedicht van vandaag.
Tijdreizen – Dichtgedachten #474
Het heeft me altijd enorm gefascineerd: hoe kan het dat iets of iemand er niet meer is, terwijl een foto mij het tegendeel bewijst. Het was de reden dat ik vroeger niets van foto’s wilde weten, ik vond het zo confronterend om iets te zien dat niet meer bestond. Vooral ook omdat mijn ogen op dat moment het tegendeel bewezen: ik zie het, dus hoe kan het niet bestaan?
Het is een van de mooiste én moeilijkste dingen die foto’s ons geven: de mogelijkheid om door de tijd te reizen, naar een tijd waarin iets bestond, dat nu nog slechts een herinnering is. Juist daarom probeer ik tegenwoordig niet zoveel foto’s meer van alles te maken, om mijn tijdreismomentjes bijzonder te houden.
Men denkt dat tijdreizen niet kan,
maar dat zegt mij niet zoveel.
Want elke foto die ik van jou zie,
bewijst het tegendeel.
Alsof je hier nog bij me bent – Dichtgedachten #68
Één van de moeilijkste dingen aan iemand missen, is voor mij de angst dat je langzaam maar zeker dingen gaat vergeten. Hoe iemand eruitzag, klonk, lachte enzovoort. En die angst is niet ongegrond. Aan de oppervlakte verdwijnen die herinneringen ook daadwerkelijk, kun je soms maar met moeite voor de geest halen hoe iemand er ook alweer uitzag, of hoe zijn of haar lach klonk of glimlach eruitzag. Dat is wat ik zo mooi vind van het onderbewustzijn, daar worden je herinneringen namelijk wél voorgoed opgeslagen.
Zodat je af en toe, als je het niet verwacht, ineens weer geconfronteerd wordt met een geluid, een beeld, geur of smaak die je direct terugbrengt naar het moment waarin je alles nog weet en voelt. Het is tegelijkertijd het meest gelukzalige en verdrietige moment dat ik ken.
In het diepst van mijn gedachten,
op een onbewaakt moment,
zie ik weer hoe je naar me lachte,
alsof je hier nog bij me bent.
Niemand zoals jij – Troostgedachten #146
Het allermooiste van iemand hebben die je dierbaar is, is dat die persoon uniek is. Er is niemand die je zo kan raken, zo blij kan maken, zo boos of verdrietig kan maken als die persoon. Des te groter is uiteraard het verdriet wanneer je iemand verliest. Toch is juist het feit dat je zo verdrietig bent een heel goed teken, het betekent dat – hoe wrang het verlies ook is – je het geluk hebt gehad iemand te mogen kennen die je zo dierbaar is. Die herinnering, dát is er eentje om te koesteren.