Het klinkt zo eenvoudig, goed voor jezelf zorgen. Toch hebben veel mensen daar wat moeite mee. Ze cijferen zichzelf weg voor een ander, maar investeren daarbij energie die niet wordt aangevuld, omdat ze niet goed zorgen voor de basis: zichzelf. we vinden het soms zo egoïstisch, goed voor onszelf zorgen. Maar het is zó belangrijk. Je hebt niets te geven als je zelf emotioneel bankroet bent. Daarom in het gedicht van vandaag: Voor jezelf zorgen. Zorg jij goed voor jezelf? En waarom (niet)? Laat het weten in de reacties.
Als je je eigen behoeften negeert,
omdat een ander je geen keuze laat.
Is het als of je hun huis restaureert,
terwijl het jouwe op instorten staat.
Relaties
Dichtgedachten #387 – Voor jezelf zorgen
Dichtgedachten #837: Liefde en respect
Tien jaar geleden was het in mijn omgeving de vraag wie er het eerste ging trouwen. Nu lijkt het vooral de vraag wie er als eerste gaat scheiden. Relaties en huwelijken zijn ingewikkeld, en in veel gevallen is er ook daadwerkelijk niets meer om voor te vechten. Maar ik zie helaas ook veel gevallen waarbij ik denk: ‘Zijn we dan zo gewend aan het feit dat alles makkelijk en fijn moet zijn, dat we niet meer weten hoe te vechten voor iets dat de moeite waard is? Want het eerste huwelijk dat ook na de bruiloft over rozen gaat, moet nog gesloten worden.
Geen huwelijk is perfect,
elke relatie kent problemen.
Maar met liefde en respect,
kun je de meeste hordes nemen.
Woede – Dichtgedachten #309
Je woede op iemand afreageren is een hele logische reactie. Het is alleen lang niet altijd constructief. Sterker nog, vaak richt je er veel meer schade mee aan, terwijl de oorzaak nog steeds aan je vreet. De tijdelijke ontlading is effectief, je hebt een uitbarsting, en de druk is van de ketel, maar als de oorzaak van je woede niet wordt opgelost, bouwt die druk net zo lang op tot er een nieuwe uitbarsting nodig hebt.
Veel constructiever is het doorgaans om te bekijken waar je woede vandaan komt. Wáárom iets je precies zo kwaad maakt. In sommige gevallen kun je de oorzaak niet oplossen, bijvoorbeeld in het geval van familie die je het leven zuur maakt. Maar zelfs als je de oorzaak niet kunt wegnemen, kan het analyseren van wát je precies zo kwaad maakt, er wel voor zorgen dat het minder vat op je heeft. Want zoals alles in het leven: zodra je het benoemt, dan pas kun je er iets mee.
Reageer woede niet af,
maar probeer het te doorgronden.
Je kunt jezelf niet helen,
door een ander te verwonden.
Een echte vriend – Dichtgedachten #226
‘Hoe gaat het met je?’ De kans is groot dat je standaardantwoord is: ‘Ja goed’, wanneer iemand je deze vraag stelt. Zelfs als het allesbehalve goed met je gaat. Daar is op zich niet zo heel veel mis mee, immers, je kunt niet aan de hele wereld je levensverhaal ophangen. Hoe het écht met je gaat, vertel je doorgaans vooral aan de mensen die heel dichtbij je staan. Het mooiste daarvan is dat je echte vrienden, de mensen die je door en door kennen, je waarschijnlijk nooit zullen vragen hoe het met je gaat. Simpelweg omdat ze aan je zien, voelen en merken dat het niet zo lekker gaat als anders. En als je écht geluk hebt, dan spreken ze je daarop aan en helpen ze je waar ze je helpen kunnen. Dat zijn de mensen die je kunt vertrouwen, de mensen die waarschijnlijk een leven lang bij je zullen blijven.
Een echte vriend is iemand,
die je verdriet herkent.
Wanneer je de rest hebt doen geloven,
dat je gelukkig bent.
Geen woorden maar daden – Dichtgedachten #519
Toevallig of niet op deze verkiezingsdag: dit gedicht schreef ik een jaar geleden. Ik vind het belangrijk om naar mensen te luisteren, maar soms nóg belangrijker om te kijken naar wat mensen doen. Wat mensen doen spreekt vaak zo veel luider dan wat ze zeggen. We zeggen vaak over politici voor verkiezingstijd dat ze zo onbetrouwbaar zijn. Dat klopt, maar heel erg kwalijk kun je ze dat niet nemen. Zet mij een mes op de keel en ik zeg ook alles dat je wilt horen, als ik maar mag blijven leven. Of het nu gaat om politici of om de dagelijkse omgang met mensen, woorden zijn vaak maar woorden en lang niet iedereen gaat even netjes met de waarheid om. Daden spreken luider dan woorden, en samen vertellen ze het hele verhaal. Luister naar mensen en kijk naar mensen, daar vind je de waarheid.
Je vertelt het mooi en goed,
maar meen je het ook echt?
Ik kijk vooral naar wat je doet,
en niet naar wat je zegt.
Ruzie niet persoonlijk – Dichtgedachten #269
Er bestaan natuurlijk wel degelijk ruzies die persoonlijk zijn. Maar de meeste ruzies zijn dat allerminst. Ze zijn meestal het resultaat van twee partijen die een compleet andere taal spreken, en die niet in staat zijn om te begrijpen wat de ander zegt. Ik kwam daar zelf op pijnlijke wijze achter na een verschrikkelijke ruzie die jaren heeft geduurd, en die me heel lang boos en verdrietig heeft gemaakt. Ik kón maar niet begrijpen waarom mij dit werd aangedaan, en waarom ze niet begrepen hoe het zat. Totdat ik me realiseerde dat zij precies dezelfde gedachten hadden. Het maakte dan ook niet uit wie er fout zat, waar het om ging, is dat beide partijen geen hekel aan elkaar hadden, maar simpelweg niet konden begrijpen waarom de andere partij zó onredelijk was. En als dat zo is, wordt er veel gepraat, maar weinig geluisterd. Ruzies zijn negen van de tien keer niet persoonlijk.
Maak een ruzie niet persoonlijk,
want dat is het doorgaans niet.
Onenigheid ontstaat gewoonlijk,
omdat je dingen anders ziet.
Verdriet – Dichtgedachten #007
‘Ik weet precies wat je voelt, ik ben ook mijn moeder verloren’ zei iemand me ooit toen mijn moeder net was overleden. Het is allemaal goed bedoeld, maar het raakt natuurlijk kant noch wal. Mensen hebben vaak de neiging om verdriet te vergelijken. Leedhiërarchie heet dat, zo heeft rouwdeskundige Daan Westerink mij ooit geleerd.
En dat klopt, want waar vergeleken wordt, wordt ook de belangrijkheid vergeleken in de trant van: ‘Mijn leed is erger dan het jouwe’. Maar zoiets bestaat helemaal niet.
Leed is leed, en verdriet is verdriet. Dat is puur, en niet te vergelijken. Zo was er onlangs een mevrouw die onder een gedicht reageerde met een verhaal over haar overleden hondje, en dat men vond dat ze daar niet zo dramatisch over moest doen. Dat soort opmerkingen komen uiteraard van mensen die zelf niet zoveel met dieren hebben. Maar dat is alsof iemand die gebrouilleerd is met zijn eigen moeder, tegen je zegt dat je niet zo dramatisch moet doen als jouw moeder overlijdt. Iedereen ervaart verdriet uniek, daar valt niets te vergelijken. Hoe eerder we dat accepteren, hoe beter.
Verdriet is universeel,
en niet te vergelijken.
Oordeel nooit over een ander,
tenzij je in diens hart kunt kijken.