Hoop doet leven - Dichtgedachten #692

Hoop doet leven – Dichtgedachten #692

De afgelopen jaren zijn in veel opzichten enorm spannend geweest, en niet op een positieve manier.  De wereld is soms echt een puinhoop. En wanneer er zoveel aan de hand is in de wereld, is het heel eenvoudig om de hoop te laten varen. Wanneer ik gedichten schrijf over dit soort thema’s, zijn de reacties vaak dat men het wel heel graag wil, maar dat het steeds moeilijker wordt om het vertrouwen erin te houden.
Dat is absoluut waar, toch is juist hoop het enige dat je nooit mag opgeven. Het maakt niet uit hoe duister het wordt, hoe akelig de wereld zich presenteert, hoop is het enige dat kan leiden tot verandering. Als je je daarvan laat beroven, dan heeft het pas écht allemaal geen zin meer.
Ik blijf daarom benadrukken dat het belangrijk is dat we voor de liefde kiezen. En daarmee bedoel ik niet dat we geen daadkracht mogen tonen, maar simpelweg dat we het met elkaar moeten doen. Het begint heel klein, met verdraagzaamheid in je eigen omgeving.
Probeer in deze bange tijd,
de hoop niet te verliezen.
Juist in uren van onzekerheid,
moeten wij voor liefde kiezen.

Jaloezie - Dichtgedachten #021

Jaloezie – Dichtgedachten #021

Het is niet altijd makkelijk om te zien: jij werkt je kapot en niets komt je aanwaaien, terwijl een ander fluitend het ene na het andere succes boekt in zijn / haar leven. Als zoiets je overkomt zijn er twee dingen die je moet onthouden: het leven is niet eerlijk en je kunt niet in het leven van een andere kijken.
Dat eerste is een hele belangrijke. Het leven is niet in balans, niet alles wordt eerlijk verdeeld. Dat is vervelend, maar een feit. Zodra je je daar bewust van bent, heeft de vraag ‘waarom ik’, of juist  ‘waarom ik niet’ geen zin meer, en dat scheelt een hoop frustratie. Daarnaast is het belangrijk om te weten dat je niet in het leven van een andere kunt kijken. Wat voor jou lijkt alsof het een ander komt aanwaaien, is voor het ander misschien de beloning van jarenlang onzichtbaar zwoegen. Het is niet altijd wat het lijkt. Maar het belangrijkste: als je ogen altijd op een ander gericht zijn, zul je nooit de weg vinden in je eigen leven. Ga uit van je eigen kracht.
Jaloezie is puur vergif,
terwijl je naar die ander kijkt,
zal je afgunst garanderen,
dat je zelf niets meer bereikt.

Kwetsen - Dichtgedachten #315

Kwetsen – Dichtgedachten #315

Soms zijn er mensen in je leven die je keer op keer kwetsen. Helemaal voorkomen kun je dat niet, de eerste keer komt het vaak als een volslagen verrassing. Blijkt het echter een terugkerend patroon, dan wordt het tijd om naar jezelf te kijken, in plaats van naar de persoon die je kwetst.
Natuurlijk ligt het niet aan jou, en zou het fijn zijn als iemand je op waarde weet te schatten. Maar als dat niet zo is, en iemand geeft je keer op keer het gevoel dat je niets waard bent, dan wordt het tijd om iemand die ‘macht’ te ontnemen. Uitspraken als ‘niemand kan je een slecht gevoel geven over jezelf zonder je eigen toestemming’ zijn soms confronterend. Want wat als die persoon je echtgeno(o)t(e) is, je vader, moeder, werkgever, mensen die invloed op je hebben. Je kunt niet altijd zomaar de rol van iemand in je leven beëindigen.
En tóch is het dan juist belangrijk om de kracht in jezelf te vinden, een manier te vinden om je zelfbeeld niet meer te laten bepalen door anderen. Er zijn mensen die heel dichtbij me staan, die me niet meer kunnen raken, simpelweg omdat ik ze die macht heb ontnomen. Laat je niet keer op keer kwetsen door dezelfde mensen, hoe moeilijk dat ook is. Zij zullen niet veranderen, jíj kan dat wel.
Wanneer iemand je steeds weer kwetst,
word dan op hem of haar niet kwaad.
Maar stel jezelf de vraag,
waarom je dat gebeuren laat.

Toon die de muziek maakt - Dichtgedachten #668

Toon die de muziek maakt – Dichtgedachten #668

We leven in een tijd waarin flink wat gediscussieerd wordt, en helaas lang niet altijd op vriendelijke toon. Dat is ergens ook wel begrijpelijk, mensen voelen zich tegenwoordig vaak in een hoekje gedrukt en willen zich graag laten horen.
Ik volgde laatst een discussie op Facebook van een kennis van mij, en dat ging over vaccineren. Dat ging er nogal heftig aan toe, en dat is niet zo gek, want of je nu voor of tegen vaccineren bent, je heb het idee dat je vecht voor iets dat goed is voor je kind (of tegen iets dat slecht is voor je kind). De kennis wiens discussie ik volgde, was voor vaccinatie, en trok heel fel van leer tegen de mensen die daartegen waren. Ik was het met hem eens, ik begreep zijn punt, maar de manier waarop hij zijn standpunt verkondigde, was zo fel en zo aanvallend dat de andere partij weinig anders kon dan daar defensief op reageren.
En dat zie ik dus steeds vaker gebeuren. Dat ik iemand een betoog zie houden voor een standpunt waar ik me wel in kan vinden, maar dat die persoon dat op zo’n felle en onsympathieke manier doet, dat de boodschap totaal verloren gaat. Want wat je standpunt ook is, als je gaat schreeuwen en fel en onaardig wordt, dan weet je één ding zeker: er luistert helemaal niemand meer naar wat je te zeggen hebt.
Daarover gaat dit gedicht:
Het is de toon die de muziek maakt,
dat heeft ze altijd al gedaan.
Wanneer men bij de klank al afhaakt,
komt je boodschap niet meer aan.

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00