Emoties kunnen soms heel ingewikkeld zijn. Ze komen op wanneer je er niet op zit te wachten, en ze kunnen je soms ook verraden. Want wat nou als je ergens heel vrolijk van wilt worden, maar dat op dat moment niet lukt?
De andere kant op kan natuurlijk ook, dat je iets meemaakt waarvan je zou verwachten dat je er verdrietig van wordt, terwijl je zo gelukkig bent dat zelfs een dosis tegenslag je niet van je stuk brengt.
Als je ooit gefrustreerd wordt van je emoties, wat heel normaal is, kun je misschien proberen om ergens anders op te focussen. Dus denk niet: he verdorie, word ik hier weer verdrietig van, maar juist: hee, ik merk dat ik verdrietig word, hoe komt dat? Waarvan word ik precies verdrietig?
Op die manier leer je veel meer over je eigen gevoelens en over jezelf. Want vaak weet je onbewuste veel beter wat je wilt dan jij. En dat wordt dan weer gecommuniceerd via je emoties. Hoe eng het ook kan zijn, het kan heel veel opleveren om eens de tijd te nemen om te luisteren naar je gevoel.
Dat is de boodschap achter het volgende gedicht:
Je kunt jezelf ontzettend kwellen,
door boos te zijn om wat je voelt.
Of besluit de vraag te stellen,
wat je hart daarmee bedoelt.
Ach, bij de opvoeding en op school werden we al gedrild tot wenselijke reacties die passend zijn in de
maatschappij. Je hebt dan een reservoir aan toneelstukjes in je hoofd opgeslagen voor sociale communicatie. En online is genoeg te vinden (influencers, coaches, cursussen etc. ) om dit communicatieve arsenaal uit te breiden. En wie daar tevreden mee is, moet dat maar hanteren, maar
je eigen levende innerlijk komt dan we in een soort harnas te zitten. En miz. wordt een mens daar ziek van.
moeilijk…..