Weinig voelt zo thuis – Dichtgedachten 1787

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Een gedicht dat weinig uitleg behoeft. We kennen allemaal die herinnering van vroeger, banjeren door de kou naar huis van school, een reis die wel uren leek te duren. En dan eindelijk thuiskomen, je jas ophangen, en langzaam de warmte weer onderdeel voelen worden van je lichaam. Of dat nu is door de kachel, open haard, of warme thee of chocomel. Het maakt niet uit waar je dan bent, op dat moment ben je meer thuis dan ooit. Daarover gaat dit gedicht:

Weinig voelt zo thuis,
als vanuit de kou, heel snel,
ontdooien in je knusse huis,
met warme thee of chocomel.

9 reacties op “Weinig voelt zo thuis – Dichtgedachten 1787

    • MariavEngelen zegt:

      Zoals altijd en als grote fan, vind jr altijd waarheid en steun, altijd weer genieten. Fijne en gezellige Kerstdagen, voor jou en je gezin.

  1. Ingrid Jansen zegt:

    Heel erg waar: Ik ben mijn hele leven al op zoek naar een “Thuis” Dat Thuis is een bewustzijnstoestand. Het is geen tastbare plek. Omdat ik altijd van hot naar her rende was er nooit tijd voor een “thuis” Thuis is eigenlijk een plek of bewustzijn, waar je even niet van alles MOET. Waar je even jezelf mag zijn en tot rust mag komen, ongeacht waar dat is op deze planeet. Sommige mensen vluchten in fantasieen, maar dit is niet mijn ding….. Ieder zijn Feestje!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *