We kunnen ons hier altijd uiten. Door social media kan dat vaak zelfs lekker anoniem. Een mening kan voortkomen uit jaren van studie of totaal ongefundeerd zijn. Maar hoe je tot die mening komt, maakt eigenlijk niet uit. Want je mening mag je verkondigen.
Hier wel. Hier mag je overal cartoons van maken, kritiek uiten op de regering, de straat op gaan om op te staan voor waarin je gelooft en stemmen op wie je wilt.
Hier kun je een politieke partij oprichten, demonstreren, je Facebookpagina vol zetten met leuzen of krantenartikelen delen, die de journalist heeft kunnen schrijven zonder te vrezen voor zijn of haar baan.
Het is voor ons zo vanzelfsprekend, we kijken er al niet eens meer van op. Maar bedenk je eens hoe bijzonder het eigenlijk is, dat we hier in Nederland gewoon mogen zeggen wat we vinden. Dat we nooit over onze schouder hoeven kijken wie er kan meeluisteren, en dat we nooit bang hoeven zijn verraden te worden.
Het feit dat we vrijuit onze mening kunnen geven, neemt niet weg dat we kunnen nadenken voordat we iets zeggen, en het zegt ook niet dat we te allen tijde onze mening in het rond moeten gaan roepen. Maar als het erop aan komt, hebben wij een stem, en een mogelijkheid om die zonder angst te kunnen gebruiken.
Het ergste dat er kan gebeuren, is dat mensen je tegenspreken als je je mening deelt. Dan moet je je maar gewoon voorhouden: zij hebben net zoveel recht op hun mening als jij.
Daarover gaat het gedicht:
Het voelt zo vanzelfsprekend,
altijd je mening kunnen geven.
Zonder besef wat dat betekent,
dat we hier héél bevoorrecht leven.