Leven moet je leren – Dichtgedachten 509

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

We zijn doorgaans heel erg streng voor onszelf. Wanneer iets niet gaat zoals zou moeten, dan zijn we teleurgesteld en boos op onszelf. Hoe hadden we dit beter kunnen doen, waar hebben we fouten gemaakt, dit was toch wel te voorkomen geweest? Het antwoord? Soms niet! Soms gaan dingen nu eenmaal mis omdat je niet ervaren genoeg was, omdat de timing niet goed was, of simpelweg gewoon omdat het mis ging, zonder reden. Daar mag je best even van balen, niemand zal staan te juichen wanneer iets misgaat en roepen: ‘Hoera, wat een fantastisch leermoment!’. Maar het ís er wel eentje, en hoewel je er niet om hoeft te staan juichen, kun je er vaak wel lering uit trekken. Wees niet zo streng voor jezelf, leven, net als lopen, moet je leren. Als je nooit was gevallen, had je nu ook niet kunnen rennen.

Daarover gaat dit gedicht:

Leven moet je leren,
dat zijn we soms wel eens vergeten.
Want alleen door te proberen,
kom je van afvragen bij weten.

8 reacties op “Leven moet je leren – Dichtgedachten 509

  1. Anita zegt:

    Weer een mooi gedicht, en voor mij op het juiste moment.
    Een moment van inzicht, een andere manier van denken, heb hier zoveel aan

  2. Ingrid Jansen zegt:

    WE leren altijd. Ook als we als een struisvogel onze kop in het zand steken (lees: dingen onder het tapijt vegen) blijven die zaken broeien in het onderbewustzijn, totdat een gebeurtenis soms ineens als een “trigger” werkt en een oude herinnering weer bovenhaalt. Want…..als je het lesje niet leert, komt het weer terug, maar dan in een andere verpakking.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *