Wat heb je te verliezen?

Zou jij iemand die je niet zo heel goed kent geld lenen? Mensen geld lenen, of eigenlijk, alles dat met geld en mensen te maken heeft van wie je houdt, blijft een lastig vraagstuk, je kunt er heel eenvoudig relaties mee slopen. In dat opzicht is het eigenlijk juist heel aantrekkelijk om geld te lenen aan een vreemde. Wat heb je te verliezen? Alleen maar geld, toch?

Niet zo slim

Zo leende ik bijna tien jaar geleden 100 euro aan iemand die ik niet zo heel erg goed kende. We kenden elkaar via een chatsite, hadden leuke gesprekken, maar elkaar nog nooit ontmoet. Ze had 100 euro nodig en ik besloot het haar te lenen. Slim? Misschien niet. Maar wel interessant. Ik leende het haar om dezelfde reden dat ik serieus zou twijfelen als een wildvreemde mij in de trein vraagt of hij vijf euro kan lenen. Als het gevoel goed is, dan ga ik voor de bijl. Omdat de kans dat die persoon woord houdt en mijn vertrouwen in de mensheid valideert, mij absoluut vijf euro waard is (voor het geval ik het mis heb, uiteraard). Maar gevoel speelt daarbij écht wel een heel belangrijke rol. Je hart volgen, waarbij je mededogen niet moet verwarren met medelijden.
In die afgelopen tien jaar is ontzettend veel gebeurd. Veel mensen ontmoet. Leuke mensen, minder leuke mensen. Vooral die laatste groep heeft enorm z’n best gedaan om het vertrouwen dat ik in de mens heb te ondermijnen. Er is gebruik van me gemaakt, misbruik van me gemaakt, ik ben besodemieterd en zelfs bestolen. Soms door bekenden, soms door vreemden. Het vervelende is dat je, elke keer als je je neus stoot, de behoefte hebt om je opvattingen over mensen en situaties te herzien. Ik vecht daar tegen met alles dat ik in me heb. Hoe vaak ik ook ‘op m’n bek ga’ om het maar even plat uit te drukken, ik weiger dat geloof los te laten. Omdat goede mensen niet de dupe mogen worden van mensen die het minder goed met je voor hebben. Het bestaan van zwart, vlakt wit niet uit en laten we vooral voorkomen dat alles grijs wordt.

Wankelen

En toch. Tóch wankelde dat geloof de afgelopen tijd. Natuurlijk door alle ellende in de wereld, maar ook omdat het af en toe geen kwaad kan om eens diep in jezelf te kijken en te beoordelen of dat waar jij in gelooft, dat geloof nog wel waard is. Wat is het dan fijn om te weten dat er mensen zijn die je weer vaste grond onder je voeten geven wanneer je wankelt. Want bijna tien jaar geleden leende ik 100 euro aan iemand die ik niet zo heel erg goed kende. Jaren gingen voorbij, we hebben elkaar regelmatig gesproken, maar nooit meer over dat geld. Tot ze me vorige week een berichtje stuurde, dat ze haar leven eindelijk op de rit had, en het tijd was om me het bedrag terug te betalen dat ze van me had geleend.
Aanvankelijk wilde ik zeggen dat het niet hoefde, tot ik me bedacht dat voor haar, die 100 euro ook veel meer betekende dan geld alleen. Het was de inlossing van een belofte, de afsluiting van een periode, ook dát mocht ik haar niet afnemen. Bovendien krijg je daar vét veel kristalzegels voor.
Zou jij iemand die je niet zo heel goed kent geld lenen? Verstandig is het misschien niet, interessant is het zeker. Wat heb je te verliezen? Alleen maar geld, toch?