Geen gedachten lezen – Dichtgedachten #1459

Het kan heel moeilijk zijn om hulp te vragen. Voor kleine dingetjes lukt het vaak wel. Als je ergens niet bij kunt in de supermarkt, zal je het waarschijnlijk geen probleem vinden om een langere persoon te vragen iets van de bovenste plank voor je te pakken.

Maar als je ergens mee zit, werkt het anders. Je wilt een ander niet lastigvallen, je bent bang dat mensen je anders gaan zien, of wat voor reden kan er ook maar zijn om je hart niet bij iemand uit te storten.

Ik kan me voorstellen dat je niet zomaar iedereen in vertrouwen wilt nemen, maar heb je vrienden of vriendinnen van wie je weet dat ze er voor je zullen zijn? Dan kan het heel erg opluchten om met hem of haar te praten. Soms hoef je alleen maar je verhaal te doen, soms is er actie nodig. En als het echte vrienden zijn, zullen ze je niet laten vallen en alles doen wat ze kunnen om je te helpen.

Ze moeten dan alleen wel weten wat er aan de hand is en wat ze kunnen doen. Als iemand aan je vraagt of het goed gaat en je liegt dat het fantastisch gaat, dan kunnen ze niets doen. Dus stel je open, al is het maar naar één iemand. Je zult zien dat je last lichter wordt door erover te praten.

Dat lees je in dit gedicht:

Mensen lezen geen gedachten,
juist daarom gaat het vaak mis,
als jij heel stil op steun blijft wachten,
maar niemand weet dat er iets is.

Lees ook:

Gedichten

Toekomst

Nostalgie

Tegenslag