Wanneer je iemand moet missen is er niets dat de pijn echt kan doen verzachten en niets dat de leegte kan opvullen. Maar wat muziek wél fantastisch kan is woorden en klanken geven aan je emoties, zodat je daar in ieder geval iets mee kunt. Muziek is de schouder waarop je kunt leunen als de fysieke schouder er niet meer is. Daarover gaat het gedicht van vandaag.
Rouw
Tijdreizen – Dichtgedachten #474
Het heeft me altijd enorm gefascineerd: hoe kan het dat iets of iemand er niet meer is, terwijl een foto mij het tegendeel bewijst. Het was de reden dat ik vroeger niets van foto’s wilde weten, ik vond het zo confronterend om iets te zien dat niet meer bestond. Vooral ook omdat mijn ogen op dat moment het tegendeel bewezen: ik zie het, dus hoe kan het niet bestaan?
Het is een van de mooiste én moeilijkste dingen die foto’s ons geven: de mogelijkheid om door de tijd te reizen, naar een tijd waarin iets bestond, dat nu nog slechts een herinnering is. Juist daarom probeer ik tegenwoordig niet zoveel foto’s meer van alles te maken, om mijn tijdreismomentjes bijzonder te houden.
Men denkt dat tijdreizen niet kan,
maar dat zegt mij niet zoveel.
Want elke foto die ik van jou zie,
bewijst het tegendeel.
Alsof je hier nog bij me bent – Dichtgedachten #68
Één van de moeilijkste dingen aan iemand missen, is voor mij de angst dat je langzaam maar zeker dingen gaat vergeten. Hoe iemand eruitzag, klonk, lachte enzovoort. En die angst is niet ongegrond. Aan de oppervlakte verdwijnen die herinneringen ook daadwerkelijk, kun je soms maar met moeite voor de geest halen hoe iemand er ook alweer uitzag, of hoe zijn of haar lach klonk of glimlach eruitzag. Dat is wat ik zo mooi vind van het onderbewustzijn, daar worden je herinneringen namelijk wél voorgoed opgeslagen.
Zodat je af en toe, als je het niet verwacht, ineens weer geconfronteerd wordt met een geluid, een beeld, geur of smaak die je direct terugbrengt naar het moment waarin je alles nog weet en voelt. Het is tegelijkertijd het meest gelukzalige en verdrietige moment dat ik ken.
In het diepst van mijn gedachten,
op een onbewaakt moment,
zie ik weer hoe je naar me lachte,
alsof je hier nog bij me bent.
Nu is het mooi geweest – Dichtgedachten 065
De meeste gedichten die ik schrijf over rouw hebben een positieve insteek. Soms is het echter ook belangrijk om het gewoon te zeggen zoals het is.
Leegte – Dichtgedachten 057
Het moeten missen van iemand van wie je houdt is heel verdrietig, en tegelijkertijd een prachtig testament.
Wat fijn dat jij er was – Dichtgedachten 052
Het is verdrietig om iemand te moeten missen, maar tegelijkertijd is dat ook het bewijs van iets heel bijzonders.