Martine is vandaag niet thuis dus ik heb de kinderen. En daar gaat het direct al mis. Hoezo ‘ik heb de kinderen’? Zijn ze de rest van de week niet van mij dan? Bij mijn weten ben ik niet gescheiden, noch weduwnaar, dus ik heb de kinderen niet, mijn vrouw is er alleen even niet.
Dat je niet op je eigen kinderen past (of in ieder geval dat het heel erg not-done is om dat te zeggen) daar zijn de meeste mannen inmiddels wel achter. Maar de wortels van het probleem zitten iets dieper dan dat. Gisteren hoorde ik een vrouw tegen haar man zeggen: ‘Zou je het erg vinden als ik morgen een paar uur weg ben en de kinderen bij je achterlaat?’ Het antwoord was ‘ja, nogal’ en de vrouw besloot om haar uitje af te blazen. Ik veroordeel dat niet. Ik zeg nooit dat Martine ergens niet heen mag of kan, maar ik laat soms wel even doorschemeren dat ik het niet leuk vind om op een zaterdag alleen achter te blijven met onze twee jongens. En eigenlijk is dat heel erg, want wat zeg ik dan eigenlijk? Ik wil niet alleen zijn met deze twee kleine mensen, alsof ik ze niet aardig vind, niet van ze hou. Alsof.
Moeders zorgen voor kinderen
Het kromme aan de hele situatie is, uitzonderingen daargelaten, dat het na alle jaren van emancipatie en gelijke rechten, nog steeds zo lijkt te zijn dat het moeders zijn die voor onze kinderen moeten zorgen. Dat merk je aan de hele vraagstelling. Want denk maar niet dat de man uit het bovenstaande verhaal zou vragen: ‘Ik moet zaterdag even weg, vind je het erg als ik de kinderen even bij je achterlaat?’. Die vraag zou zich beperken tot: ‘Ik moet zaterdag even weg, kan dat?’ Waarom? Omdat (veel) mannen op de een of andere manier (wellicht onbewust) hebben besloten dat de kinderen toch al standaard bij mama horen. Als papa’s weggaan, draait het om de papa die weggaat, als mama’s weggaan, draait het om de kinderen die bij papa achterblijven (dus stiekem draait het eigenlijk altijd om papa). En dan vinden wij mannen het nóg vreemd dat het moederschap als zo’n zware taak ervaren wordt.
Balans verstoord
Dat de balans zo verstoord is, blijkt uit zoveel dingen. Plaats als man maar eens een keertje op Facebook dat je een dag alleen met de kinderen naar een pretpark bent geweest, en de loftrompetten vliegen je om de oren. Plaats hetzelfde als vrouw, en de reacties richten zich vooral op hoe schattig de kinderen eruitzien op de foto’s en hoe heerlijk het was voor ze.
Maar als ik daar dan zo van overtuigd ben, waarom zie ik er dan tegenop om de hele dag met twee smurfjes door te brengen? Smurfjes van wie ik meer houd dan van het leven zelf? Het antwoord is heel eenvoudig: ik vind kleien best leuk, maar niet drie uur. Ik vind televisiekijken best leuk, maar Dora heb ik wel gezien, ik vind met auto’s spelen best leuk, maar na twintig keer toettoet kan ik geen auto meer zien. Houden van is een emotie, geen activiteit, en in alle eerlijkheid: ik verveel me dood op dagen dat ik niet kan doen waar ik zin in heb, hoe lief ik mijn kinderen ook vind.
Ook vrouwen vinden kleien saai
Maar weet je papa? Datzelfde geldt voor mama! Op de een of andere manier schijnen wij mannen te denken dat vrouwen al die dingen die wij saai vinden, een fantastische besteding vinden van hun tijd en dat is eigenlijk een grove belediging. Ook mama is het kleien, Dora kijken en spelen met auto’s spuugzat, maar iémand moet het doen.
En natuurlijk overdrijf ik een beetje. Ik speel regelmatig met mijn kinderen (en dat zal vast ook voor veel andere papa’s gelden), maar feit blijft dat de balans niet klopt. Uitzonderingen daargelaten, is het voor vaders makkelijker om even een momentje voor zichzelf te creëren dan voor moeders. En juist daarom vind ik dat Martine vaker moet kunnen doen waar ze zin in heeft. Want als ik ervan baal dat ik op zaterdag niet kan doen dat ik wil, dan betekent dat maar één ding: dat ik dat de overige zes dagen van de week blijkbaar wél kan.
Kinderen krijg je samen, laten we dat niet vergeten.