Ik lag gisterenavond in bed te denken aan jou…aan ons. Wat is er toch in godsnaam met ons gebeurd. Het was niet eens zo heel lang geleden dat we het zó leuk met elkaar hadden. Oranje deed het fantastisch bij het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika, en jij en ik, we waren zo blij…zo ongelooflijk uitzinnig. Het was eenvoudig geluk, maar het was wél geluk.
En moet je ons nu eens zien. Als ik denk aan ons…aan jou en mij, is geluk niet het eerste woord dat me te binnen schiet. Het lijkt wel alsof we het werkelijk óveral over oneens zijn. Niets gaat meer in harmonie, álles is discussie en zelfs al is die discussie soms heel onzinnig, je duikt erin alsof het een zaak van leven en dood is. Ik word daar verdrietig van.
Je mag best weten dat ik soms twijfel of het niet beter is dat wij uit elkaar gaan. Ik denk er vaak aan, maar ik weet dat het niet kan. Want wij horen bij elkaar. Jij en ik. Ik ben een onderdeel van jou en jij bent een onderdeel van mij.
Ik mis ons.
Ik mis de gezellige dagjes naar de stad, zonder angst, zonder ruzie, gewoon, genieten van elkaar. Ik mis de ongedwongenheid. Samen feest vieren. Zomer, sinterklaas, kerst! Ik mis de oprechtheid. Onze kneuterigheid. Ik mis de vrijheid om tegen je te kunnen zeggen wat ik wil, zonder dat je meteen denkt dat ik daar iets verschrikkelijks mee bedoel. Waarom zou ik? Ik houd toch van je?
Ik mis ons.
Ik mis de fantastische gesprekken die we hadden, de dromen die we samen deelden, het gevoel dat we alles aankonden, het leven, de wereld! Als team. Niet als vijand. Een paar dagen geleden hoorde ik ons liedje, ik moest ervan huilen. Het liedje dat ons ooit zo met elkaar verbond en dat nu zo pijnlijk blootlegt wat er allemaal mis is tussen ons, dat er meer is dat ons verdeelt, dan dat ons bij elkaar brengt.
En dat maakt me verdrietig. Want ik mis ons en volgens mij is dat helemaal niet nodig. Want jij bent hier, en ik ben hier. We zijn zo dichtbij, het enige dat we hoeven te doen, is elkaar de hand te reiken, zo moeilijk is dat niet. Laten we gewoon proberen opnieuw te beginnen. Vergeten wat er is gebeurd, wie wat heeft gedaan, geroepen, gezegd. Gewoon weer even denken aan alles dat ons ooit samenbracht, en dat we stiekem nog steeds van elkaar houden. Die liefde is er, dat weet ik zeker, anders was de boosheid tussen ons nooit zo fel geweest.
Laten we gewoon weer van elkaar houden, dat was zoveel gezelliger, leuker en mooier. Laten we elkaar ontmoeten in het midden, en samen een nieuwe koers uitstippelen. Samen.
Lief Nederland, ik mis je, ik mis ons. Maar ik houd nog altijd van je.
Lees ook:
