Er zijn van die momenten waarop het lijkt alsof alles tegenzit, alsof de wereld één grote bak ellende is en er geen goede, lieve mensen meer bestaan. Het is niet zo heel erg om dat te denken, soms moet je gewoon even toegeven aan dat ‘ik tegen de wereld’-gevoel en lekker op de bank onder een dekentje wegkruipen met een goede dosis zelfmedelijden en een flinke hoeveelheid chocola.
Duurt die bui veel langer, dan wordt het natuurlijk wél een probleem. Want ook al valt niet te ontkennen dat het leven soms écht heel zwaar kan zijn en er ook écht hele nare mensen bestaan, het is eveneens een feit dat er tegelijkertijd ook altijd prachtige dingen om je heen gebeuren en er ook heel veel mensen zijn die lief zijn en het wel goed met je voor hebben.
Soms kun je wanhopig op zoek zijn naar voorbeelden van iets goeds, maar kun je ze simpelweg niet zien omdat je er niet (meer) voor openstaat. Dan kan het pal voor je neus gebeuren, maar ben je er simpelweg blind voor. Juist daarom is het belangrijk om te onthouden dat het leven, net als alles in de natuur in balans is. Blijf ervan overtuigd dat mooie en goede dingen en mensen bestaan, ook al kun je ze even niet zien. Schrijf het desnoods op een briefje op de momenten dat je je wél goed voelt, zodat je het terug kunt lezen als je er even aan twijfelt.
Daarover gaat het gedicht van vandaag.
Soms zoek je naarstig naar het licht,
lijkt het er niet te zijn misschien
maar als je kijkt met ogen dicht,
dan zul je zélfs de zon niet zien.
Lees ook:
Positiviteit
Liefde
Positiviteit
Positiviteit
