Ik schrijf wel eens over liefde, en dat dat niet zit in hoe vaak je elkaar belt, of je elkaar cadeautjes geeft en hoe vaak je zegt dat je van elkaar houdt. Liefde zit, wat mij betreft, in die kleine onbewaakte momenten, waarop je naar iemand kijkt, terwijl die persoon niets bijzonders aan het doen is, en dan denkt: ‘Wat houd ik toch van deze persoon’. Wat zou het toch mooi zijn als je die momenten kon vangen, alsof je geluk in een doosje zou kunnen doen om te bewaren voor altijd.
Daarover gaat dit gedicht:
Vertederd naar je kijken,
terwijl je niets bijzonders doet.
Kon ik dit moment maar vangen,
dan bestond ons geluk voorgoed.
Wat heb je dat weer prachtig verwoord Martin.
Zo waar he
Goedemorgen Martin,
Wat prachtig verwoord, heel toepasselijk voor degene die ik al verloren ben.
Fijne dag!