Opgeven heeft in onze maatschappij nogal een negatieve lading gekregen. Dat is niet zo vreemd, we leren van jongs af aan al dat je altijd moet blijven ‘vechten’ dat de strijd pas gestreden is wanneer jij besluit om op te geven. Doorzetten is een prachtige eigenschap, en inderdaad, er zijn heel veel gevallen waarin je gewoon door moet gaan om te komen waar je wil zijn. Maar opgeven heeft daarmee onterecht de status gekregen van zwakte, en dat is zonde, want soms is het juist ontzettend nuttig om te zeggen dat het geen zin meer heeft om ergens energie in te steken.
Als je vaart in een boot en je ontdekt dat daar een lek in zit, dan kun je het water er wel uit blijven scheppen, maar op een gegeven moment zul je toch echt ontdekken dat dit geen zin heeft. Dan is het een prima moment om het redden van je boot op te geven, en te kijken of er een plek is waar je naartoe kunt zwemmen. Vooral voor mensen die terminaal ziek zijn is dit woord nogal beladen, omdat het juist voor hen soms geen zin meer heeft om te vechten tegen het onvermijdelijke.
Dan is het totaal geen schande om de strijd op te geven, en energie te steken in wat er nog uit het leven te halen is. Nee, ik geloof oprecht niet dat opgeven iets slechts is, sterker nog, soms is het de enige manier om verder te komen. Aangeven dat je het niet meer redt en dat je hulp nodig hebt. En van daaruit een nieuw strijdplan maken. Daarover gaat dit gedicht.
We leren in dit leven,
om vooral nooit op te geven.
Maar soms vind je de kracht pas weer,
wanneer je zegt: ik kán niet meer.
Opgeven – Dichtgedachten #1047
