Er zijn van die momenten, dat je het allemaal even niet meer weet. Je kunt dan in een neerwaartse spiraal komen van stress, waarin je de situatie steeds uitzichtlozer maakt voor jezelf.
De thee in dit gedichtje is een metafoor: het gaat eigenlijk niet per se om de thee. Maar als je thee zet, zit er een soort ritueel omheen. Je moet het water koken, het moet afkoelen voordat je het kunt drinken… het geeft tijd om na te denken en wat afstand te nemen van je situatie. Het geeft de gelegenheid om een gebeurtenis vanuit een ander perspectief te bekijken.
Je kunt natuurlijk ook op een andere manier wat afstand nemen van de situatie, even op een bepaalde manier wat afleiding proberen te vinden en rustig te worden in je hoofd zodat je je gedachten weer helder kunt ordenen en met een plan kunt komen in plaats van in blinde paniek als een bezetene dingen gaat proberen recht te zetten.
Meestal als ik wat tijd neem om te ademen en met andere ogen naar een project of situatie te kijken, kom ik erachter dat er eigenlijk weinig reden is tot paniek. Dat alles op een of andere manier is op te lossen. Als je er middenin blijft zitten en in een stressmodus verzeild raakt, is het veel moeilijker om helder te blijven denken.
Dus neem die metaforische kop thee, en dwing jezelf een paar minuten te nemen om rustig na te denken. Zo zorg je ervoor dat je niet je tong verbrandt, én een moment voor jezelf creëert waardoor je rustig kunt reflecteren.
Dat is de gedachte achter dit gedicht:
Als het gevoel van wanhoop overwint,
en het leven werkt niet mee.
Weet dan dat de oplossing vaak begint,
met een eenvoudig kopje thee.
Lees ook:
Toekomst
Kracht
Positiviteit
