Muren Dichtgedachten #61

Muren – Dichtgedachten #061

Het is een hele natuurlijke reactie, muren om je heen bouwen wanneer je net even iets te vaak gekwetst wordt. Zo’n muur ontstaat ook niet zomaar. Met ieder incident dat je overkomt, wordt er een nieuwe steen gelegd, iets dat je vaak pas merkt totdat je niet meer over die muur heen kunt kijken en anderen op hun beurt jou daardoor niet meer kunnen zien. Althans, niet de ware versie van wie je bent. Het is heel begrijpelijk, maar ook heel erg jammer.
Het is een beetje als in een warm bad stappen met een brandwerend pak aan: de kans dat het water je verbrandt is nihil, maar je zult ook niet ervaren hoe het warme water op je huid voelt én je wordt er niet schoon van, oftewel, waarom zou je dan uberhaupt in bad stappen? Een muur om je hart bouwen is begrijpelijk, alleen in de realiteit beschermt zo’n muur je nergens tegen, terwijl hij juist wel alle mooie dingen tegenhoudt, want die laat je niet toe. Ik ben in mijn leven vaker en dieper gekwetst dan me lief is en elke keer dacht ik, ‘nu is het klaar, ik laat niets en niemand meer toe’. En toch doe ik het, als een wandelende schietschijf, simpelweg omdat leven weinig zin heeft als je niet leeft.
Ook al is je hart je heilig,
bouw geen muren er omheen.
Want je bent dan misschien veilig,
maar vooral ook heel alleen.

Liken - Dichtgedachten #032

Liken – Dichtgedachten #032

Onze vrienden op Facebook zijn vaak onze vrienden niet. We liken soms een bericht van iemand,  terwijl we hen in het echt nooit spreken. Ik zou het mooi vinden als we elkaar in het echt wat vaker een duimpje omhoog zouden geven. Even zeggen: ‘hey, ik vind het leuk wat jij doet’. Maar ook: ‘Wat jij nu doet, vind ik niet zo leuk’ in plaats van niets zeggen en wrok op laten bouwen.
Zo makkelijk als we emoties delen op Facebook, zo makkelijk zouden we die in het echt moeten delen. Daar zou de wereld een stuk minder beladen van worden.
Als wij in het echt,
elkaar wat vaker zouden liken,
dan zou de wereld snel, oprecht,
zo mooi als Facebook blijken.

dichtgedachte_309.png

Woede – Dichtgedachten #309

Je woede op iemand afreageren is een hele logische reactie. Het is alleen lang niet altijd constructief. Sterker nog, vaak richt je er veel meer schade mee aan, terwijl de oorzaak nog steeds aan je vreet. De tijdelijke ontlading is effectief, je hebt een uitbarsting, en de druk is van de ketel, maar als de oorzaak van je woede niet wordt opgelost, bouwt die druk net zo lang op tot er een nieuwe uitbarsting nodig hebt.

Veel constructiever is het doorgaans om te bekijken waar je woede vandaan komt. Wáárom iets je precies zo kwaad maakt. In sommige gevallen kun je de oorzaak niet oplossen, bijvoorbeeld in het geval van familie die je het leven zuur maakt. Maar zelfs als je de oorzaak niet kunt wegnemen, kan het analyseren van wát je precies zo kwaad maakt, er wel voor zorgen dat het minder vat op je heeft. Want zoals alles in het leven: zodra je het benoemt, dan pas kun je er iets mee.

Reageer woede niet af,
maar probeer het te doorgronden.
Je kunt jezelf niet helen,
door een ander te verwonden.

Item toegevoegd aan winkelwagen.
1 item - 14,95