Het blijft opmerkelijk hoe snel en ingrijpend je wereld in een dag kan veranderen. Dat had ik, gezien de snelheid waarmee de gebeurtenissen rond mijn moeder plaatsvonden, natuurlijk allang moeten weten. Feit is dat je dat na een tijdje langzaam vergeet, en langzaam maar zeker weer begint te vertrouwen op de orde van de dag.
Wie dichtbij me staat, weet dat het de laatste tijd allesbehalve lekker is gegaan. Aantal klussen is ingestort, ondanks flink snijden in de kosten zijn die nog altijd flink veel hoger dan de baten en het leek tegenslag op tegenslag. Natuurlijk zijn tine en ik strijdlustig, maar het voelt soms als vechten tegen de bierkaai, water naar de zee dragen, een druppel op een groeiende plaat en meer van dat soort mooie gezegden.
En toen werd het 26 mei 2009. Om 9 uur kreeg in een telefoontje of ik een gigantische vertaalklus wilde doen. Ik zit om klussen verlegen, dus antwoord was volmondig ja. Vervolgens om 9:30 een telefoontje dat er iemand op het werk was uitgevallen en of ik vijf dagen mee wilde naar New York. Normaal gesproken was dat een volmondig ja, maar ik kwam natuurlijk in de knoei met de planning dus moest er over nadenken. Tine zou me echter vakkundig om het leven brengen als ik niet zou gaan, en dat was dan weer motivatie genoeg voor mij.
Stressen, stressen, om die nieuwe klus af te krijgen, plus nog een aantal andere klussen. Daarna de hele nacht doorhalen om mijn werk voor de komende dagen af te maken, gevolgd door een vlucht van 8,5 uur. Een vlucht waarin er genoeg viel te overpeinzen. Over de toekomst, wat ik moet doen, wat ik kan doen en vooral wat ik wil doen. In de bus van het vliegveld naar het hotel kon ik het niet laten om mijn mail te checken. Er blijkt een geinteresserde te zijn voor mijn kantoorpand, ik heb een grote nieuwe klus, en een website die ik gebouwd heb zonder te vragen, heeft interesse gewekt. In een vliucht van 7 uur ben ik niet alleen van de ene naar de andere kant van de wereld gereid, maar ook nog eens in een hele andere realiteit terecht gekomen. Want als alles uit de mailtjes doorgang vindt, zijn we volledig uit de shit.
Nu eerst maar focussen op dit tripje New York, een stad waar ik altidj al naartoe heb gewild. Vanavond heerlijk genoten van een diner bij een steakrestaurant, en daarna nog even wat gedronken bij een kroeg (heb Tine beloofd dat ik meedoe aan sociale dingen, en me niet opsluit in de hotelkamer). Maar stiekem verheug ik me ook al op de terugreis, want ik kom terug in een veel positievere wereld. Of het allemaal doorgaat weet ik niet, maar er is in ieder geval weer hoop, en hoop doet leven. Dat, gecombineerd met het land van de onbegrensde mogelijkheden, maakt dit tot een bijzondere trip en een bijzonder dag, die wederom bewjist dat het leven zich in één dag totaal kan omgooien.
Ik heb mijn videocamera mee, maar omdat er meer mensen op die filmpjes te zien zijn dan ik, kan ik ze niet zomaar op YouTube zetten. Het zal dus ouderwets tekst en foto’s zijn. Maar al zegt een beeld meer dan duizend woorden, laat deze tekst en deze dag illustreren dat, zelfs al ben je overtuigd van iets anders, niet is wat het lijkt, en morgen een heel andere wereld kan presenteren dan gisteren, ongeacht, hoe, wie, wat, waar en waarom.