Dit gedicht schreef ik een jaar of twee geleden, maar in de tijd waarin Covid om zich heengreep was het natuurlijk niet heel smaakvol om een gedicht over ademen te gaan plaatsen. Nu die storm wat is gaan liggen, wil ik hem toch graag plaatsen, omdat ik er wel echt in geloof. Want er zullen altijd dagen zijn dat het leven echt tegenzit en je even niet weet hoe je verder moet. Dan is het natuurlijk niet logisch om te gaan denken, ja maar ik leef, dus hoera. Zo werkt ons brein niet en dat is ook prima. Wat je wél kunt doen is het onderliggende besef creëren dat het toch wel heel erg fijn is dat je leeft, zodat je dingen wat eerder los kunt laten. Want het enige dat je hoeft te doen is te ademen, dan gaat de dag vanzelf voorbij, en morgen ziet alles er anders uit.
Daarover gaat dit gedicht:
Geniet van wat de dag je geeft,
zelfs als niet gaat zoals het moet.
Want je leeft, je leeft. Je leeft!
Zo lang je ademt komt het goed.
Diana herl veel sterkte.
En Martin, heel hartelijk bedankt, voor je prachtig mooie teksten iedere keer weer, waar ook zoveel waarheid achter steekt. Nogmasls dankjewel
Mooi gedicht! Maar….ademen is voor sommige mensen (zoals ik…) ook soms problematisch. En…allerlei inhalators hebben weer bijwerkingen. Maar ach….je moet luisteren naar je lichaam, en dat vertelt me dat ik niet als een soort geoliede bliksem moet rondrennen en presteren…..
Dank je wel voor je mooi gedicht Martin
Het gedicht voor dit moment goed van pas bij ons schoonzoon ligt in kunstmatige coma kan niet zelfstandig ademen is verbrand vooral binnenkant longen luchtpijp slokdarm keel