Dat de wereld even stilstaat – Dichtgedachten 0103

In de periode dat mijn moeder overleed, hoorde ik een liedje op de radio van Gordon en Re-play, dat me keihard raakte. De tekst was: ‘En de wereld draait door, alsof zij is vergeten, dat de reden daarvoor er niet meer is’. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik daaraan denk.

Wanneer je iemand moet laten gaan, staat je wereld plotseling stil. Dingen die belangrijk leken zijn ineens niet meer zo belangrijk, en je kunt even nergens heen met je emoties. In werkelijkheid draait de wereld gewoon keihard door. Zijn er buiten mensen die lachen, die vrolijk zijn, die genieten. En hoewel je het ze allemaal gunt, voelt dat zo oneerlijk, alsof de persoon die er niet meer is, er niet toe deed.

Dat is natuurlijk niet waar, en het zou rampzalig zijn als de wereld echt even stilstond, maar het is mooi om erover te fantaseren. De wereld heel even stil laten staan, voor de persoon die jij nu zo hard missen moet.

Daarover gaat het volgende gedicht:

Soms zou ik willen dat de wereld,
een minuutje stil zou staan.
Gewoon heel even niet meer draaien,
om iedereen die is gegaan.