Wij mensen hebben de vreemde neiging om emoties te onderdrukken. Deels omdat we vinden dat er niet altijd plek voor ze is (in tranen uitbarsten tijdens een vergadering levert best spannende momenten op), maar ook omdat we ons er soms voor schamen of erger nog, ons geleerd is dat we ze niet mogen voelen (‘stel je niet zo aan’, ‘er zijn ergere dingen’, noem maar op).
Natuurlijk is het niet altijd handig om op elke willekeurige plek je emoties de overhand te laten hebben, maar ze voortdurend onderdrukken is niet verstandig. Het is als een ballon die je vult met water. Dat gaat heel erg lang goed, maar op een gegeven moment is de rek eruit, en zal het water hoe dan ook een weg naar buiten vinden. Waarschijnlijk door de ballon te laten knappen. En als die ballon knapt, dan gebeurt dat op het moment dat het nodig is, ongeacht de tijd en de plek.
Met emoties is dat precies hetzelfde. Je kunt het wel blijven opkroppen, maar op een gegeven moment knapt de ballon, en of dat dan tijdens die vergadering is, in de supermarkt, op een familiefeestje: als de ballon knapt dan ga je, en zijn je emoties niet meer te stoppen. Ook daar is overigens niet mis mee, want je emoties vinden áltijd een weg naar buiten. Maar als je ze dan toch zo graag onder controle houdt, zorg er dan voor dat je je tranen af en toe de vrije loop geeft, je je boosheid ook de kans geeft om zich te laten zien, kortom, dat je je emoties de kans geeft om te doen waarvoor ze bestaan: balans vinden in je bestaan. Daarover gaat dit gedicht:
Emoties zijn van die dingen,
die je niet moet willen remmen.
Tranen zijn herinneringen,
die naar buiten willen zwemmen.
Lees ook:
Kracht
Positiviteit
Overlijden
Doorzetten
Vanmorgen nog flink gehuild
Zo heb ik het nog nooit bekeken, maar wel een mooie gedachte…
Ik lees altijd ***ik vond dit een mooi gedicht *** maar ik vond niet alleen maar ik vind het een mooi gedicht. De tegenwoordige tijd is hier meer op z. ‘n plaats. 👍
Moeilijk onderwerp…vooral omdat er taboes, op zitten.
Is zo waar. Het kan je zomaar overvallen en er is niets mis mee om je daar dan even aan over te geven. Fijne dag.
Er zijn het laatste jaar veel tranen door emoties gevloeid en ik laat ze ook gaan. Opkroppen geeft zo’n benauwd gevoel. Er heerst spanning hier i.v.m. Gezondheidsproblemen hier en na scans of slechte uitslagen laat ik ze lopen. Meestal gaat het dan weer een hele poos goed…..tot de volgende uitslag.
Het kan zo opluchten.
Er zit veel waarheid in je gedicht, maar zijn veel mensen die er niet mee kunnen omgaan als iemand ze tranen laat zien , dan hou je ze maar in , maar voel zeker niet goed voor je zelf Ik krijg dan zo grote krop in mijn keel ,
Een mooi en heel waar gedicht. Als ik iets ontroerends op tv zie dan komen de tranen. Maar ben ik met anderen dan is slik ik ze weg..
Want dan schaam ik me.
Maar dat voelt als een krop in mijn keel.
Ik probeer mijn emoties te uiten , alleen met mijn man lukt dat. Maar vind het niet makkelijk naar anderen toe.
Inderdaad n moeilijke emotie. Als ik alleen ben en ontroerd raak door iets wat ik op b.v. op tv zie, dan laat ik toch wat gemakkelijker mijn tranen gaan dan in gezelschap. Mijn ervaring is wel dat het heerlijk oplucht, n soort bevrijding van bepaalde gevoelens. Fijne dag voor iedereen en geniet van het mooie weer.