Mensen zijn vaak geneigd om vooral de minder leuke momenten te herinneren. Terwijl maar weinig mensen echt alleen maar pech hebben.
Ik hoor wel eens dat mensen zeggen dat ze heel graag meer zelfvertrouwen zouden hebben, maar niet goed weten waar ze trots op moeten zijn, terwijl ze voor zichzelf en hun dierbaren zorgen, kinderen hebben opgevoed en iedere avond een lekkere maaltijd op tafel zetten.
Dat lijken kleine dingen, maar ze zijn stuk voor stuk belangrijk. Voor je gevoel is het misschien niet groots genoeg om op te kunnen wegen tegen de tegenslag die een scheiding of het overlijden van een dierbare biedt, maar probeer ook de andere kant niet uit het oog te verliezen.
Als het verlies van iemand je veel pijn doet, betekent dat dat je heel veel van hem of haar hebt gehouden. De herinneringen aan een leven samen neemt niemand je ooit meer af.
Een knuffel van je kinderen of een avond gezellig eten met vrienden, of het nu in een restaurant is of aan je eigen keukentafel, zijn momenten om te koesteren.
Ze lijken misschien klein en onbeduidend, maar als je al die kleine geluksmomenten aan elkaar rijgt in je herinneringen, heb je voor jaren positiviteit. Daarover gaat het gedicht.
Soms win je, soms verlies je,
en niemand houdt de score bij.
Wat je onthouden wilt, dat kies je,
welke herinnering kies jij?