Soms kom je mensen tegen die bepaalde eigenschappen hebben die je niet zo ziet zitten. Als het mensen zijn met wie je niet veel te maken hebt, dan maakt het niet uit. Vaak kun je het dan wel met ze uithouden voor zolang het duurt, en daarna ga je ieder jullie weegs en hoef je elkaar voorlopig niet te zien.
Maar als het mensen zijn om wie je geeft, en je hebt het idee dat hun gedrag schadelijk is voor henzelf, dan is het wat anders. Doen ze bijvoorbeeld dingen die slecht zijn voor hun gezondheid, stoten ze mensen af met hun gedrag, of is er iets anders dat voor hen niet ten nadele werkt? Soms zie je dat soort dingen wel als buitenstaander, maar hebben ze het zelf niet eens in de gaten.
Natuurlijk is het goed bedoeld als je er iets over zegt tegen deze mensen. Maar pas op, want het kan ook belerend overkomen. Het is één ding om mensen te wijzen op hun gedrag, maar als je wilt proberen ze te veranderen, dan dat wel eens averechts uitpakken.
Het kan namelijk best zijn dat de ander zelf inziet dat hij of zij onhandig bezig is, en hier iets aan wil doen. Dat is hartstikke mooi. Maar het kan ook zijn dat ze zelf eigenlijk heel tevreden zijn over hoe ze hun leven inrichten, en geen behoefte hebben om te veranderen.
Als je dan toch een verandering probeert te forceren, dan kan dat verkeerd vallen. Of deze mensen nu direct realiseren dat ze het niet eens zijn met deze veranderingen of op een later moment, ze kunnen je dingen gaan kwalijk nemen. En daar heb je uiteindelijk geen van beiden iets aan. In dat geval kan je er maar beter direct achter komen dat jullie op een bepaald gebied niet matchen.
Daarover gaat dit gedicht:
Je kunt mensen niet veranderen,
het heeft geen zin dat te proberen.
Je kunt afscheid van ze nemen,
of hun karakter accepteren.