De dodenherdenking en de twee minuten stilte die daarbij horen zijn steeds vaker een onderwerp van discussie. Steeds meer mensen vragen zich af: hoe lang moeten we daarmee doorgaan, komt er geen moment waarop we moeten zeggen: dit is lang genoeg geleden, laten we het laten voor wat het is. Wanneer we moeten stoppen met dodenherdenking? Wat mij betreft nooit.
Er mag dan minder oorlog in de wereld zijn dan ooit (en dat is echt waar, voor wie daaraan mocht twijfelen), als ik om me heen kijk word ik niet heel blij van de wereld. Naar welk land je ook kijkt, overal heerst enorme verdeeldheid en zijn mensen boos, woest zelfs, en wordt er niet meer naar elkaar geluisterd. Hele bevolkingsgroepen worden weggezet als onbetrouwbaar, en we staan lijnrecht tegenover elkaar. Ironisch genoeg zijn dat dus precies de voorwaarden die ervoor hebben gezorgd dat de Tweede Wereldoorlog een mogelijkheid werd.
Het is belangrijk om te blijven denken aan iedereen die ons, direct of indirect, de vrijheid heeft gegeven waarin we nu leven. En waar hebben we het nu helemaal over, twee minuten van je tijd, twee minuten op een heel jaar, om even te denken aan iedereen die ervoor heeft gezorgd dat wij vandaag de vrijheid hebben om te leven, om te genieten, om te klagen, of om zelfs deze discussie te hebben,
Natuurlijk zal ik nooit echt beweren dat iemand die niet twee minuten stil wil zijn geen vrijheid verdient, want vrijheid is een recht, niet iets dat je moet (of zou moeten verdienen). Wel vind ik dat we wat vaker dan twee minuten stil mogen staan bij het feit dat we vrij zijn, kunnen doen en zeggen wat we denken zonder opgepakt te worden of constant in angst te moeten leven om wat we zeggen of wie we zijn.
En dat is teveel gevraagd, dat realiseer ik me. Maar als het dan niet vaak lukt, beperk het dan tot die twee minuten per jaar. Omdat het belangrijk is. Nu en voor eeuwig.
Twee minuten stilte,
voor eenieder die het leven liet.
Wie dat niet op kan brengen,
verdient wellicht die vrijheid niet.