Vrijheid van meningsuiting is een groot recht, maar het wordt tegenwoordig maar al te vaak gebruikt om zonder nadenken te zeggen wat er in mensen opkomt. Daardoor zijn we soms geneigd te denken dat alles dat ons bezighoudt, ook echt relevant is voor anderen. Social media helpt daarbij absoluut niet. Zo zag ik laatst op Facebook een reclame voor een superhandig product voor het opvangen van kattenbakkorrels naast de bak. Zonder overdrijven, bevatte het bericht zo’n 100 reacties die slechtst bestonden uit de tekst: ‘Ik heb geen kat, dus ik heb hier niets aan’. Ik vraag me dan werkelijk af waarom je de moeite zou nemen om iets te zeggen, het bericht gaat je immers blijkbaar niet aan.
Dit is maar een eenvoudig voorbeeld waarbij in principe niemand gekwetst wordt (het is alleen maar irritant). Maar we zijn zo gewend om alles te zeggen dat er in ons brein komt opborrelen, dat we soms vergeten dat vrijheid van meningsuiting een recht is, maar geen plicht. Dat je alles mág zeggen, wil niet zeggen dat je ook daadwerkelijk altijd je mond moet opentrekken. Soms kan het verdraaid nuttig zijn om gewoon je mond dicht te houden. Daarover gaat dit gedicht.
Dat je alles mag zeggen en vragen,
is een recht, zéker geen plicht.
Gebruik dat om iets bij te dragen,
of houd gewoon je mond eens dicht.
Vrijheid van meningsuiting – Dichtgedachten #653
