Wanneer een onderwerp jou persoonlijk raakt, kun je er heel fel over worden. Je wilt immers het beste voor jezelf en voor de mensen om je heen. Er is hierin alleen één grote vraag: wat is precies het beste?
In sommige gevallen weet niemand het. In andere gevallen weet je misschien wel wat het beste is, maar wil je er liever niet aan omdat iets wat aan de ene kant heel goed is, op een ander vlak veel nadelen kan hebben.
Dit is iets wat op dit moment ontzettend leeft, maar niet alleen nu. Al sinds mensenheugenis zijn er kwesties waarover mensen verschillende meningen hadden en die op een of andere manier moesten worden opgelost.
Wat dan in het eerste opzicht de makkelijkste manier lijkt, is om jouw eigen standpunt maar zo hard mogelijk te gaan roepen. Maar mensen met een andere mening, zullen niet open staan voor geschreeuw. Net zoals jij waarschijnlijk niet onder de indruk zou zijn van hun geroep.
Hoe lastig het ook kan zijn als je het niet met elkaar eens bent, wat toch het beste werkt is op een redelijke manier met elkaar praten. Open staan voor elkaars argumenten, en die op een rustige manier uitleggen. Zonder verwijten, zonder geschreeuw.
Misschien dat je uiteindelijk tot de conclusie komt dat je helemaal niet dichter tot elkaar komt. Dat kan. Maar in elk geval kun je dan tegen jezelf zeggen dat je het hebt geprobeerd, en dat je jezelf niet hebt verloren in het proces.
Dat is de boodschap achter dit gedicht:
Wat al die discussies zo moeilijk maakt,
is dat niemand het antwoord weet.
En dat men, omdat het zo diep raakt,
in de strijd fatsoen vergeet.
Lees ook:
Tegenslag
Troost
Relaties
Gedichten
