Gelukkig – Dichtgedachten #685

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Als mensen vragen hoe het met je gaat, dan is je standaardantwoord waarschijnlijk ‘goed’. Dat is hoe we massaal in het leven staan. Wij Nederlanders staan bekend om ons talent om te klagen, maar daarbij hebben we het vaak over kleine dingen die niet zo heel belangrijk zijn. Besluiten dat je krant niet goed is, is best makkelijk. Mopperen over de snelheid van je internet, daar zal ook niemand moeite mee hebben.

Maar besluiten dat je niet blij bent met het leven dat je nu leidt, en dat je het vanaf nu helemaal anders gaat doen, dat is ontzettend moeilijk, maar vooral ook eng. Het vereist dat je een stap terug neemt, naar je situatie kijkt en bedenkt: ‘Dit is niet wat ik voor ogen had’, maar belangrijker nog: ‘Dit accepteer ik niet langer’.

Niet elke situatie is te veranderen, soms zit je daadwerkelijk vast, maar áls er verandering mogelijk is, dan begint die met het besluit dat je niet gelukkig bent met je huidige situatie. Dat is ongekend moeilijk, maar áls je het durft, is de beloning groot! Daarover gaat dit gedicht.

Niets is zo moeilijk als erkennen,
dat je niet gelukkig bent,
en de stap nemen om te wennen,
aan een bestaan dat je niet kent.

10 gedachten over “Gelukkig – Dichtgedachten #685”

  1. Goedemiddag Martin
    Weer een heel mooi gedicht het is inderdaad heel moeilijk om aan een nieuwe situatie te wennen maar als ……dan is het wel heel mooi dit te kunnen doen.
    ik wens iedereen een mooi weekend

    Beantwoorden
  2. Ps
    Nog niet klaar, sorry
    Ik had er niet bij verteld dat ik voor die 3 mnd, al een half jaar intern had gerevalideerd ( 6 mnd) ik moest alles links leren…
    Probeer je maar eens links ( of als je links bent, rechts) eens op te maken of iets anders moeilijks 😣
    Probeer eens naar het toilet te gaan! En gebruik je ‘verkeerde ‘ kant
    Hartstikke moeilijk!
    E n ook, je ‘veranderd ‘ weer een beetje naar jezelf uiterlijk, lichamelijk, maar de schade aan je hersenen, kapot, hersencellen weg, dat komt nooit meer terug
    Die functies zijn weg!
    En dan denken mensen, gaat goed! Je ziet niks aan je! Maar je bent niet meer de persoon die je was… je kan niet meer hetzelfde doen als zij
    Wanneer ik de afwas doe, is het voor mij een activiteit, voor een ander is dat ‘even ‘ erbij!
    Een kaart schrijven is voor mij een activiteit, ik doe over 1 kaart al een half uur ( wat wil dat zeggen over de rest van de dag!) zeer snel moe, je moet je hersenen rust geven, ik slaap van 13 u tot 14u! Probeer dat ook eens, heel je middag is voorbij, je mag ook niets plannen in die tijd! En nog vaker wat kort rusten, moet! En moeten is niet leuk of fijn Denken dat je loopt, denken dat je iets vasthoudt, anders laat je het vallen..zeer moeizaam en naar
    Naar het toilet gaan, voor en na een activiteit, want je blaas kan het niet ophouden…😟
    ( overactieve blaas) en nog veel meer dingen waar je tegenaan loopt… lichamelijk én geestelijk! En sociaal, je houdt weinig vrienden over!
    NAH, niet aangeboren hersenletsel, heet dat is zeer confronterend en zeer moeilijk 😣

    Beantwoorden
    • Natuurlijk kun jij er niets aan doen! Het is je overkomen en je hebt er maar mee te dealen. Voor mensen die niet iets hebben meegemaakt dat hun leven ingrijpend heeft veranderd, is het onmogelijk te begrijpen. De strijd elke dag om alles links te moeten doen, de frustraties die ermee gepaard gaan, gevoelens van machteloosheid, van verdriet, ook omdat je niet de moeder voor je zoon kunt zijn die je wilt zijn. En meer. Ik weet niet hoe het is om te moeten revalideren, verder begrijp ik eigenlijk alles wat je vertelt. Ik lijd sinds twintig jaar aan CVS met inspanningintolerantie. Ik red het door zo vaak mogelijk positief en realistisch te denken. Ik vraag me niet af: waarom ik? Ik accepteer elke dag opnieuw hoe het die dag met me gaat. Ik geniet ervan als ik 1 uur per dag iets kan doen. Ik ben ‘s avonds als ik naar bed ga zo kapot dat ik goed slaap. Dat vind ik een zegen. Zelfs koken is te inspannend. Mijn kinderen hebben ook teveel meegemaakt. Eén wil geen contact, de ander zeker wel. Je bent niet alleen met je beproevingen. En reken maar dat er veel meer mensen zijn zoals jij en ik. Als je op facebook bent, kun je me een vriendschapsverzoek sturen, als je wilt. Mijn naam op fb is Bep Mulder. Ik woon in Groningen. Ik wens je alle kracht, doorzettingsvermogen en geluk, Henriëtte.

      Beantwoorden
  3. Dit gedicht is zeer moeilijk voor mij, maar desondanks vind ik het mooi !
    Ik heb in September 2021 een hersenstam infarct gekregen, daarna revalideren ❤️‍🩹 daarna, 3 mnd intern, 2x per week …
    Van bijna niets meer zelf kunnen, ( niet lopen, rechtszijdig verlamd, niet praten, niet eten, catheter etcetera etcetera) ben ik nu nog aan het revalideren… maar heel je leven veranderd drastisch en je kan er niets aan doen
    Mijn huis moest ik verkopen, mijn hond moest weg ( is één bonk spier, te sterk voor mij) niet meer auto rijden ,mijn werk is finito, ik ga as2 juni afscheid nemen… en nog veel meer ! Ik moest verhuizen naar een aangepaste seniorenwoning, ik ben 51! ( naast mij een vrouw van 84!)
    Mijn zoon van 18 moest mee, hij heeft al veel mee moeten maken ( in 6 jaar tijd, 2 opa’s overleden, één oma overleden, ouders in 2019 uit elkaar ( hij heeft geen behoefte aan zijn vader!), moeder ziek, verhuizen etcetera, zo kan ik nog door gaan, het is niet te bevatten, maar ik kan er niets aan doen, dit is ons leven

    Beantwoorden
    • Beste Henriette,

      ik las daarnet uw persoonlijke situatie. Toch vind ik u een zeer moedige vrouw.
      Zoveel reeds doorworsteld … Hopelijk heb je toch wat steun aan je zoon, ondanks de vele veranderingen ook voor hem als jonge gast. Ik heb voor jullie gebeden om kracht van de Allerhoogste om door te gaan. Ondanks de vele moeiten … Vr.Gr.Vera en Marnik.👋

      Beantwoorden

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00