In de 19e eeuw, in de Amerikaanse staat Colorado, begon een man genaamd John Hance een onwaarschijnlijk project. Hij wilde een pad bouwen door de Grand Canyon. Met niets meer dan een pikhouweel en schop, begon hij te graven. Dag na dag, jaar na jaar, bleef hij gestaag werken, ondanks de spot van anderen. Het was een titanenwerk, maar Hance was vastberaden. Na meer dan 30 jaar van onvermoeibaar werken, voltooide hij zijn pad. Het was niet perfect, maar het was bruikbaar en het was van hem. Hance’s pad is een levend bewijs van de kracht van consistentie, geduld en tijd. Net als water dat langzaam maar zeker een rotswand slijt, had Hance’s gestage inspanning een pad door de Grand Canyon geslepen.
Daarover gaat het gedicht van vandaag:
Dat water, als je heel lang wacht,
stukken van een rotswand slijt.
Bewijst onomstotelijk de kracht,
van consistentie, geduld en tijd.
Het voorbeeld uit de geschiedenis heb ik opgezocht met behulp van AI. Ik lees dat natuurlijk nog even door, maar met 31 gedichten per maand mis ik soms nog wel iets. Mocht het niet accuraat zijn, of om andere redenen de plank misslaan, laat me dat dan weten, dan pas ik het aan.
🍀
Helemaal waar, soms moet je engelengeduld hebben om je doel te bereiken.
Prachtige gedichten
Mooie gedichten en heel raak