‘Ik weet precies wat je voelt, ik ben ook mijn moeder verloren’ zei iemand me ooit toen mijn moeder net was overleden. Het is allemaal goed bedoeld, maar het raakt natuurlijk kant noch wal. Mensen hebben vaak de neiging om verdriet te vergelijken. Leedhiërarchie heet dat, zo heeft rouwdeskundige Daan Westerink mij ooit geleerd.
En dat klopt, want waar vergeleken wordt, wordt ook de belangrijkheid vergeleken in de trant van: ‘Mijn leed is erger dan het jouwe’. Maar zoiets bestaat helemaal niet.
Leed is leed, en verdriet is verdriet. Dat is puur, en niet te vergelijken. Zo was er onlangs een mevrouw die onder een gedicht reageerde met een verhaal over haar overleden hondje, en dat men vond dat ze daar niet zo dramatisch over moest doen. Dat soort opmerkingen komen uiteraard van mensen die zelf niet zoveel met dieren hebben. Maar dat is alsof iemand die gebrouilleerd is met zijn eigen moeder, tegen je zegt dat je niet zo dramatisch moet doen als jouw moeder overlijdt. Iedereen ervaart verdriet uniek, daar valt niets te vergelijken. Hoe eerder we dat accepteren, hoe beter.
Verdriet is universeel,
en niet te vergelijken.
Oordeel nooit over een ander,
tenzij je in diens hart kunt kijken.
