Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook
20 uur heb ik doorgebracht in de rij voor de Apple Store. Uiteraard deels omdat ik de tablet direct na de release moet hebben voor de artikelen die ik schrijf voor iPad Magazine, maar vooral ook omdat ik de ‘line experience’ daadwerkelijk leuk vind. Het zijn immers allemaal gelijkgezinden in die rij, LA is een prachtige omgeving en je maakt gewoon leuke dingen mee in zo’n rij. Het levert telkens bijzondere verhalen en foto’s op. Deze keer heeft het hele verhaal echter een bitter nasmaakje.
Het is overduidelijk dat de nieuwe iPad een stuk minder populair is dan z’n voorgangers als je kijkt naar de rijvorming, die, op die ene idioot die 20 uur in de rij lag, behoorlijk is uitgebleven. Toch zegt dat niet alles, want niemand heeft enig idee hoeveel exemplaren Apple online ter beschikking heeft gesteld. Die exemplaren waren binnen een halve dag compleet uitverkocht. Wie weet waren er dat veel meer dan de totale hoeveelheid iPad 2 die Apple vorig jaar online en in winkels op voorraad had.
Ben ik nu Apple aan het verdedigen? Eigenlijk in tegendeel, ik vind dat Apple de lancering van de nieuwe iPad mediatechnisch gezien belabberd heeft aangepakt. Ik houd van Apple, ik vind het een prachtig merk en ik vind de iPad en de iPhone briljante producten. Daarbij houd ik van de hype, de ‘bubble’ die Apple in stand houdt, die ervoor zorgt dat mensen in tijden van crisis zonder twijfel honderden euro’s in Apple en daarmee de economie investeren.
Maar Apple heeft wel een probleem, een Catch 22 zoals ze dat hier noemen. Het bedrijf moet namelijk voldoen aan 2 verwachtingen: tijd en innovatie. Rond januari begonnen de geruchten? Komt er een nieuwe iPad? Het zal toch wel? Het is al bijna een jaar geleden. Eind februari kwam het verlossende woord en dat was hoog tijd, want wie weet hoe negatief er werd gereageerd op het feit dat de iPhone 5 (die een 4S bleek) een paar maanden later kwam dan verwacht, weet ook dat Apple niet had moeten proberen zonder aankondiging ineens geen iPad uit te brengen in maart. Dat had het aandeel Apple zeker doen kelderen.
De aankondiging kwam, maar wat zou de iPad 3 in petto hebben? Tactile Feedback? NFC technologie? Wat voor briljants stond ons ditmaal te wachten. Met teleurstelling werd de aankondiging over slechts het nieuwe display en de betere camera geconsumeerd. Daar begrijp ik niets van. Natuurlijk, het gadget-jochie in me wil ook graag een iPad die koffie voor me inschenkt. Dat is een droom, geen verwachting. Ik snap het verwachtingspatroon dan ook niet. De vorige iPad kwam uit in maart 2011. In februari werd hij aangekondigd, zo ook dit jaar. Dat betekent dat Apple krap 12 maanden heeft (eerder een stuk of 10) om met een nieuw product te komen. In 12 maanden is de iPad omgetoverd naar een tablet met een revolutionaire display, een batterij met ongelooflijke capaciteit (hoewel volledig geconsumeerd door de nieuwe mogelijkheden) en een veel betere camera. Ik vind dat nog al wat, gezien het feit dat men over de eerste iPad jaren heeft kunnen doen.
Dan is er nog de kritiek dat de grootste innovaties niet van Apple afkomstig zijn, maar van Samsung. Mijn gedachte daarbij is ‘nou en’. Heeft president Kennedy eigenhandig de raket gebouwd die de eerste man op de maan zette? Vast niet, maar hij is wel de man geweest met de visie die het mogelijk maakte. Het kan mij weinig schelen wie de componenten bouwt, ze zijn verenigd in een apparaat dat is overgoten met de visie van Apple, en dat is waarom ik graag een iPad wil.
Dat de media hier zo bovenop is gedoken en overal met grote koppen schrijft: ‘Rijen blijven uit, is dit het einde van het succes?’ of ‘Niemand wil de iPad 3’is treurig, maar dat kan niemand hen kwalijk nemen. Het is stiekem wat mensen willen lezen, hoge bomen vangen veel wind en het scoort pageviews en lezers.
Wat ik ontzettend dom vind van Apple is dat het bedrijf de hype niet goed heeft gemanaged. Vorig jaar overleed Steve Jobs. Verdrietig, maar vooral ook spannend, want Apple ligt onder een vergrootglas. Alles dat het bedrijf doet, wordt gekoppeld aan het wegvallen van de visionair. De release van de iPhone 4S was een teleurstelling, en dat kan gebeuren. De release van de iPad 3 was daarmee enorm belangrijk, want na het overlijden, en de teleurstelling, was een succes belangrijk. De timing van de overstap in naamgeving van de iPad 3 naar de nieuwe iPad vind ik dom. Ik snap de beslissing, maar men had beter een jaar kunnen wachten. Men wilde een iPhone 5, geen 4S, men wilde de iPad 3, geen nieuwe iPad.
Daarnaast had er een tekort moeten zijn. Marketing is een spelletje. Ik weet heel erg zeker dat Apple meer iPads heeft verkocht dan ooit, maar omdat de rijen uitblijven, schetst dat plotseling een heel ander beeld. Is het over met de iPad? Wil niemand ze meer hebben? Ik geloof er niets van, maar wat ik wel geloof is dat publieke opinie een waarheid kan forceren. En juist dat had Apple beter moeten managen. Veel minder online voorraad, zodat zij die online bestellen wel de rij in moesten, want die rijen waren nu meer belangrijk dan ooit. Want het beeld dat nu is ontstaan is triest: het bedrijf is z’n visionair verloren, heeft een teleurstellende telefoon uitgebracht, en niemand wil de nieuwe iPad. Een vertekend beeld, maar wel het beeld dat nu bestaat. Een tekort aan producten had alles veranderd.
Het positieve van dit verhaal? Apple zal sneller met de verkoopcijfers boven tafel komen, en dat zal het moment zijn waarop het bedrijf wederom als laatste lacht. Maar jammer is het wel, want men ziet het bedrijf graag op z’n bek gaan, en dat is toch een beetje wat er gisteren is gebeurd.