Mijn zoontje Robin kon nog niet fietsen. Hij is vijf, al zijn vriendjes kunnen al fietsen, maar net als zijn vader vroeger, durfde hij het niet, wilde hij het niet, kon hij het niet. Ik vond dat vervelend. Ik wil niet teveel druk op hem leggen, en zeker niet de ‘al je vriendjes kunnen het al’ kaart spelen. Die kaart is wel effectief, maar als je wilt dat je kinderen gevoelig worden voor groepsdruk, dan moet je vooral dat soort dingen roepen.
Maar ik zat er wel mee. Niet teveel druk dus, maar géén druk? Is het niet mijn rol als vader om ervoor te zorgen dat die kleine jongen dingen onderneemt die hij zelf niet durft te ondernemen? Google is absoluut niet je vriend in dit soort verhalen. De ene site wil me bekronen tot vader van het jaar omdat ik mijn kind laat zijn wie hij is, de andere site vind dat ik uit het ouderschap moet worden gezet omdat ik mijn kind niet uitdaag om het beste uit zichzelf te halen. Om precies die reden volg ik geen sites, maar altijd m’n gevoel, ook al zorgt dat gevoel er wel eens voor dat ik bijna een ongeluk krijg op de fiets, omdat ik in een stressituatie op een kruispunt mijn ogen dichtdoe en heel hard ga trappen (als je me niet ziet ben ik er niet, als je me niet ziet ben ik er niet) .
In het licht van het leven
Als het gaat om opvoeding, probeer ik dingen altijd te zien in het licht van het leven als geheel. Ik roep altijd dat het heel erg belangrijk is om in jezelf te geloven, ik heb daar zelfs menig gedicht over geschreven. Geloof in jezelf is belangrijker dan het geloof van een ander in jou. Vanaf dat ik heel klein was, wist ik al dat ik schrijver wilde worden. Gelukkig heb ik heel veel steun uit mijn omgeving gekregen, zowel vanuit huis als op school. Maar al zeggen honderd mensen tegen je dat je iets met het schrijven moet doen, als je er zelf niet in gelooft, houdt het heel snel op. Terwijl andersom, als jij er heilig in gelooft, maar de rest van de wereld niet, dan word je daar alleen maar strijdbaarder van.
Ik wist dat ik schrijver wilde worden, maar heb nooit geloofd dat ik er succesvol in zou zijn. En toen kwam Dichtgedachten. Iets waar niemand in geloofde, behalve ik, simpelweg omdat het geen commercieel project was, omdat het uit mijn hart kwam en het iets was dat ik graag wilde doen. Ik geloofde erin, en ik ben het gaan doen. Ik had er zo ongelooflijk veel plezier in en was zo trots, en toen na een half jaar de wind eronder kwam en Dichtgedachten ineens écht groot werd, was mijn geloof zo sterk, dat ik ook begon te geloven in een toekomst als schrijver. Een geloof dat leidde tot twee boekdeals van boeken die volgend jaar zullen verschijnen en een derde in de maak.
je gelooft het alleen nog niet
Gisteren zag ik mijn zoontje steppen. Hij maakte vaart, en tilde een been op, en bleef op volle snelheid meer dan dertig seconden in balans. En toen viel het kwartje. Ik ben er al maanden van overtuigd dat hij kan fietsen zonder zijwieltjes, maar híj niet, en daar gaat het om. Vanochtend werd ik wakker met een missie. Ik schroefde de zijwieltjes van zijn fiets, ging met hem naar buiten. ‘Papa wat gaan we doen?,’ vroeg hij enigszins onrustig. ‘Wij gaan fietsen jongen,’ waarbij ik het woord leren bewust wegliet.
Hij stapte op zijn fiets, en wiebelde van links naar rechts. Ik stopte hem en ging op mijn knieën voor hem zitten. ‘Papa, ik kan het niet!’ zei hij. ‘Ik weet dat je dat denkt,’ zei ik, ‘maar je kunt het wel, je gelooft het alleen nog niet.’ Ik liet hem een rondje steppen, dat ging fantastisch. ‘Zie je die fiets?’ vroeg ik hem. ‘Dat is een step met trappers. Jij kunt steppen, jij kunt fietsen. Er valt niets te leren.’ Ineens zag ik z’n kleine oogjes oplichten. Hij had het begrepen. Hij stapte op z’n fiets, ik hielp hem een vaartje maken, en op de meest zelfverzekerde toon die ik ooit van hem heb gehoord, zei hij ‘Los!’. En Robin fietste weg, om er anderhalf uur niet meer mee te stoppen. En zonder ook maar één keer te vallen, want dat had hij op z’n step al geleerd.
De wind eronder
Maar het allermooiste? Het punt waarop zijn geloof dat van mij oversteeg. Ik had hem verteld dat we zelf opstappen morgen wel zouden leren. Maar terwijl ik met de moeder van zijn vriendje stond te praten, stapte hij op, en fietste hij weg, zonder enige aarzeling. Waarom? Omdat de wind eronder was gekomen, en hij geloofde dat hij het kon.
De mooiste lessen in het leven leer je van je kinderen. Als je niet gelooft in wat je doet, zul je het nooit leren, wat een ander ook zegt. Maar zodra je gelooft, mét of zonder iemand die je een eindje op weg helpt, is er niemand die je kan stoppen.
Dan fiets je weg, dan ben je vrij.
Omdat je wist dat je het kon.
Lees ook eens mijn gedichten: