Beroofd door Albert Heijn

Ik ben van de week heel erg boos geworden op mijn zoontje Robin. Hij mocht niet bij een vriendje spelen en zette het op een hartverscheurend huilen. Nu ben ik zeer vóór het uiten van je verdriet, maar dit ging me even wat te ver.
De oorzaak? Hij kon niet bij een vriendje spelen tussen de middag. Nu snap ik heel goed dat dat niet leuk is. Het feit wilde echter dat hij vrijdag bij een vriendje had gespeeld, zaterdag bij een vriendje had gespeeld, later die dag zijn neef speciaal voor hem kwam logeren, die zondag weer wegging, waarna hij nog met een vriendje heeft gespeeld, om vervolgens maandag bij een vriendinnetje te lunchen. Dinsdag ging dat écht niet, met tranen met tuiten tot gevolg. Ik was daar heel boos om en hij begreep dat niet. Ik heb hem toen uitgelegd dat het verwend gedrag is dat hij vertoonde en dat ik daar niet blij van word. Dat er twee manieren zijn waarop je tegen dingen aan kunt kijken in het leven: positief en negatief (en nee, dat kun je wat mij betreft niet jong genoeg leren).
Tevreden zijn met wat je hebt
Hij keek me vragend aan en ik legde hem uit dat je kunt besluiten dat het leven een groot drama is omdat je vandaag niet bij een vriendje kan spelen, óf je kunt besluiten dat het heel erg leuk is dat je de afgelopen vier (!) dagen wél hebt kunnen doen wat je leuk vond, en daar dankbaar voor zijn. Niet altijd maar meer willen, maar tevreden zijn met wat je hebt. Het huilen stopte en hij begreep de boodschap. Hij was nog steeds teleurgesteld, maar dat mag. Ik probeerde hem daarna nog uit te leggen dat als je een vraag stelt, en het enige antwoord dat je accepteert is ‘ja, dan is dat geen vraag maar een eis, maar die uitleg werd onderbroken door mijn vrouw, die me de keuken instuurde. Officieel om een broodje te maken, officieus omdat ik inmiddels alweer zo lang op mijn preekstoel zat dat er stukjes mos rond de stoelpoten begonnen te groeien en hier en daar een paddenstoel.
Hebberig
Vandaag moest ik even naar de Albert Heijn om kaas te halen voor de verjaardag van mijn andere zoontje. Robin ging mee, want onze tripjes naar de supermarkt vindt hij altijd gezellig, en ik ook. We hadden al genoeg kaas, want het zijn de Hamsterweken en de 2^e kaas is gratis. Daar werd mijn vrouw zo hebberig van dat ze in haar haast oude kaas bestelde, in plaats van jonge kaas. Nu ben ik niet heel kieskeurig qua kaas (kaaskeurig dus), maar oude kaas smaakt naar ongewassen opa-tenen (vermoed ik, ik heb godzijdank geen vergelijkingsmateriaal), dus dan maar even naar de appie. En daar stond ik dan, met twee grote pakken Jonge 48+ kaas (want 20+ kaas is net als alcoholvrij bier, je doet het goed of je doet het niet). ‘Sorry meneer,’ zei de mevrouw uiterst serieus, ‘deze kaas valt niet onder de aanbieding’.
‘Wel’
‘Niet’
‘Wél!’
‘Niet’
‘Wéhél, ik heb van de week boodschappen besteld via jullie site, ínclusief oude tenenkaas, en daar kreeg ik de tweede ook gratis van’.
Kassamevrouw pakte er een foldertje bij en liet me zien ‘M.u.v. grootverpakkingen’. Goed, toch niet dus, en zonder 2^e pak kaas droop ik af. Had ik het dan tóch mis? Onderweg naar huis bekeek ik het mailtje van mijn bestelling nog even. En ja hoor, ik had mijn tweede verpakking kaas gratis gekregen. En niet zomaar een verpakking, een grootverpakking!
Ik aarzelde. Zo ver was ik nog niet van de Albert Heijn vandaan. Zou ik teruglopen? Want ik had gewoon recht op mijn aanbieding toch? ‘Pap, kom je nog?’ zei Robin die wat aan mijn arm trok. Ik keek hem in zijn vragende ogen, en ineens herinnerde ik me het gesprek van eerder deze week.
Schaamte
Recht op mijn aanbieding? Ik heb helemaal nergens recht op. Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen. Niet van woede, maar van schaamte. Want in plaats van dankbaar te zijn voor het feit dat ik eerder deze week een 2^e pak kaas gratis heb gekregen waar ik helemaal geen recht op had, was ik teleurgesteld dat ik vandaag diezelfde onterechte aanbieding niet kreeg. Zelfs nadat ik de voorwaarden in het foldertje had zien staan, voelde ik me tekortgedaan, omdat ik vond dat ik ergens recht op had. En dat is de mentaliteit die in deze maatschappij steeds meer voet aan de grond krijgt.
Of ik vandaag beroofd ben door de Albert Heijn? Absoluut. Echter niet van kaas, maar van de overtuiging dat ik meer van het leven begrijp dan mijn zoontje van vijf. Niet altijd maar meer willen, maar tevreden zijn met wat je hebt, dát noem ik nog eens een boodschap met een Bonus.