Lucinda Riley is een schrijfster om wie je eigenlijk niet heen kan. Haar reeks van de Zeven Zussen is ongekend populair, maar om een of andere reden spreekt die reeks me niet aan. Waarom niet? Ik zou het je niet kunnen zeggen. Misschien omdat het zoveel enorme boeken zijn, of omdat ik hoe dan ook huiverig ben om boeken te lezen die zo de hemel in geprezen worden. Dan kan het alleen maar tegenvallen, toch?
Maar laatst had mijn moeder een ander boek van Lucinda Riley uit de bibliotheek geleend, eentje die geen onderdeel is van een serie, en heb ik me er toch aan gewaagd.
Waar gaat het over?
De Nachtroos speelt zich af in twee tijdperken: het begin van de 20e eeuw en het begin van de 21e eeuw. Anahita (Anni), om wiens verhaal het boek draait, is rond 1900 geboren in India. Haar moeder was het nichtje van de Maharani van Jaipur, een soort prinses, en na het overlijden van Anni’s vader verhuist ze met haar moeder naar het paleis. Daar krijgt ze kansen waar een meisje van haar afkomst normaal gesproken niet eens van durft te dromen. Zo wordt ze gezelschapsdame van prinses Indira, en reist met Indira mee naar Engeland om naar kostschool te gaan. De zomers brengen ze door op een landgoed.
Datzelfde landgoed is in de 21e eeuw het decor van een film. Terwijl de cast is neergestreken op de kasteelgronden, reist Anni’s achterkleinzoon af naar Engeland om het verleden van zijn overgrootmoeder te ontrafelen.
Wat heeft Anni allemaal meegemaakt in Engeland? En heeft filmster Rebecca nou ook iets te maken met het landgoed?
Wat vond ik ervan?
Ik moest even inkomen in het verhaal, maar na een paar hoofdstukken kwam ik op gang en kon ik het boek niet meer wegleggen. Het is vlot geschreven, met duidelijk taalgebruik, zonder ingewikkelde taalconstructies of dingen waarvan je denkt: de schrijver wilde hier even flink laten zien hoeveel woorden ze wel niet kent. Ik vond het verhaal heel boeiend, met goed uitgewerkte personages die op de pagina’s tot leven komen. De manier waarop het heden en het verleden door elkaar worden gebruikt, maakt het boek nog spannender. Want steeds als je net denkt iets te zullen ontdekken, spring je ineens over naar een andere eeuw. In eerste instantie zag ik er een beetje tegenop om zo’n dikke pil te gaan lezen, en ik had ook weinig tijd ervoor want hij moest terug naar de bieb, maar ik had het zo uit.
Waarom raad ik je dit aan?
De auteur is niet uit de bestsellerlijsten weg te slaan, maar dit boek is voor zover ik weet niet zo bekend. Mocht je graag kennis willen maken met Lucinda Riley zonder direct te willen beginnen aan de hele Zeven Zussen-reeks, dan is dit een goede start. Het boek voert je naar andere tijden en andere werelden. Mijn reislust werd erdoor geprikkeld, maar ook als je geen reiziger bent, is het leuk om je vanuit je eigen luie stoel te verplaatsen in een andere cultuur of tijd. Het boek is vrij dik, maar het leest heel soepel weg, en Lucinda weet de lezer heel goed vast te houden met een goed opgebouwde spanningsboog. Aan het einde zit een plottwist die ik niet had zien aankomen en waardoor ik zelfs toen ik het niet meer verwachtte, nog even op het puntje van mijn stoel werd gezet.
Ik was positief verrast door deze schrijfster en heb mijn moeder al aangespoord nog eens een van haar boeken uit de bibliotheek te lenen.
Lees ook:
