Hoofdstuk 4 deel 2

‘Flower Power’ antwoordde John, ‘een of ander bloemenzaakje in de…’

‘O, ik weet waar dat is!’ onderbrak Evan hem. ‘Vlak achter de bakkerij van mevrouw Michaels. Wat vervelend!’ Hij zei het met een grote grijns. De bakkerij van mevrouw Michaels was hét adres waar Evan gevulde koeken haalde wanneer hij daar de kans voor kreeg. Waar hij het allemaal liet, wist John niet, want hoewel Evan weinig anders at dan vette rotzooi en zoete troep, was hij graatmager. Hij gebaarde naar de radio. ‘Vind je het erg als ik een muziekje aanzet?’

John schudde zijn hoofd. Evan drukte op de knop en de autoradio kwam krakend tot leven met klassieke muziek. Daar was John wel voor in de stemming, maar Evan dook direct naar de knoppen. ‘Dat bewaren we maar voor je begrafenis!’

In the summertime, when the weather is hot… klonk het door het busje. Evan was duidelijk in zijn nopjes met zijn vondst, getuige zijn wilde armbewegingen die het busje flink heen en weer deden schudden.

‘Je bent knettergek, weet je dat?’ John kon een glimlach niet onderdrukken terwijl hij het slingerende busje op de weg probeerde te houden.

Een paar minuten later parkeerde hij voor de bakkerij van mevrouw Michaels. ‘Dat wordt dan drie gulden vijftig,’ grapte hij.

‘Een koek naar je hoofd kun je krijgen,’ antwoordde Evan terwijl hij uit de bestelbus klom. ‘Ik zie je zo.’

John knikte en pakte het pakketje. Volgens Evan was de bloemenwinkel hier om de hoek, dus hij kon net zo goed lopen. Het was een prachtige zonovergoten dag, maar hij was nog steeds niet in een beste stemming. Met grote stappen marcheerde hij langs de winkels, zonder veel oog voor al het moois om zich heen. Hij had zijn mond open moeten trekken tegen Dekker junior, maar hij wist ook dat als hij dat zou doen, alle opgekropte frustratie er in één keer uit zou stromen. Dat zou hem zeker zijn baan kosten, en dat was het hem niet waard.

Hij bereikte het winkeltje eerder dan verwacht. Flower Power, stond er in felgekleurde letters op de gevel. John stapte naar binnen en sloot de deur achter zich. Iets te hard, want het belletje aan de deur ging flink tekeer, maar daar leek niemand in de winkel van op te kijken.

Terwijl John om zich heen keek om te zien waar hij het pakketje kon afgeven, werd hij overrompeld door een heerlijk zoete en frisse geur. Logisch, hij stond immers in een bloemenwinkel, maar de geur en het kalmerende effect daarvan verrasten hem.

‘Ik kom zo bij u, één momentje graag’, hoorde John van achter in de winkel. Hij spiekte even om de hoek om te zien wie het had geroepen, maar het zicht op de eigenaar van de stem werd geblokkeerd door de massieve achterkant van een vrouw die bij de kassa stond.

‘Nee joh, doe weg die portemonnee,’ zei dezelfde stem.

John zag hoe de vrouw aarzelde. ‘Weet je het zeker?’

‘Doe niet zo gek, Wendy.’

De vrouw gaf goedmoedig toe en stopte haar portemonnee weg. Ze draaide zich om en knikte John vriendelijk toe. Vanachter de toonbank verscheen een meisje van Johns leeftijd dat met de vrouw die kennelijk Wendy heette meeliep naar de deur. De twee omhelsden elkaar. ‘Veel sterkte straks,’ hoorde John het meisje gesmoord in Wendy’s schouder zeggen.

John voelde zich een indringer in een privésituatie waar hij duidelijk geen deel van uit hoorde te maken. Hij liet zijn ogen verder door de winkel dwalen. Het licht dat door de grote ramen naar binnen viel, was zo fel dat hij ze een beetje moest dichtknijpen. De glas-in-loodelementen tekenden felgekleurde patronen op de muren. Een prachtige mozaïek bestaande uit duizenden kleine scherven sierde de vloer. Het gaf hem het gevoel dat hij in een andere wereld was gestapt. Boosheid en frustratie waren zo’n onderdeel geworden van zijn bestaan dat het gevoel van rust en vrede in deze winkel hem overdonderde. Hij kon de drang niet weerstaan om met zijn vingers langs de blaadjes van een fluweelzachte roze bloem te strijken. Wat voor bloem het was wist hij niet, maar de aanraking maakte hem gelukkig en bedroefd tegelijk.

‘Meneer, zou u zo vriendelijk willen zijn om de anjers niet om zeep te helpen?’ vroeg een vrouwenstem achter hem.

John verstijfde, het blaadje nog tussen zijn vingers. ‘Het zijn dus anjers.’

‘Meneer!’ klonk het nogmaals, ‘wilt u alstublieft van de bloemen afblijven?’

Met het betrapte gevoel van een kleine dief in een snoepwinkel verstopte hij zijn hand snel achter zijn rug. Hij draaide zich om en wilde zich verontschuldigen, maar wat hij zag, ontnam hem zijn woorden. Het was het meisje van achter de toonbank, maar nu het licht niet meer in zijn ogen scheen, zag hij pas hoe mooi ze was, met haar goudblonde haren, diepblauwe ogen en een felroze jurk.

‘Kan ik u helpen?’ vroeg ze nadrukkelijk.

John realiseerde zich dat hij schaamteloos naar haar had gestaard. Zijn blik viel op de geborduurde naam op haar jurk. ‘Mary?’

De blauwe ogen spuwden nu vuur. ‘Mary, ja. Fijn, u kunt lezen. Hoera! Wilt u nu dan uitleggen waarom u mijn bloemen sloopt?’

‘Het spijt me. Ik deed het niet expres.’ John bloosde.

‘Mensen doen een heleboel dingen niet expres, maar ze doen ze niettemin, en uiteindelijk mag ik het oplossen!’ Het was overduidelijk dat ook Mary haar dag niet had. ‘O, en die bloemen halen de nacht niet meer, dus u mag ervoor betalen.’

John onderdrukte een glimlach. Hij vroeg zich af of Mary in de gaten had hoe schattig haar neus rimpelde wanneer ze kwaad was.

‘Vindt u dit grappig?’ vroeg ze, terwijl ze een vastberaden stap in zijn richting zette.

John herpakte zich en trok een serieus gezicht. ‘Zeker niet. Ik betaal graag voor die bloemen. Het was echt niet mijn bedoeling. Uw bloemen… Ze zagen er zo troostend uit, ik moest ze even aanraken.’ Hij aarzelde voor hij zei: ‘Mijn dag loopt totaal niet zoals ik wil, het spijt me.’

Zijn woorden blusten het vuur in Mary’s ogen. ‘Ach, het is al goed. Weet u, mensen komen hier soms binnenstormen zonder respect voor bloemen. Daar kan ik heel kwaad om worden. Het was niet mijn bedoeling om tegen u uit te vallen.’

John haalde begripvol zijn schouders op. ‘Mensen doen een heleboel
niet met opzet, maar ze doen ze niettemin.’ Hij zag hoe Mary’s ogen oplichtten en voor een oneindig voelend ogenblik keken ze elkaar aan.

Hij pakte zijn portemonnee. ‘Ik wil de bloemen graag betalen. Wat kosten ze?’

‘Zestien cent per stuk, maar het hoeft echt niet!’

‘Jawel, dat moet wel,’ antwoordde hij met een licht dwingende toon in zijn stem. ‘Het was niet mijn bedoeling om uw bloemen te vernielen, maar laat u me ze alstublieft betalen. Weet u wat? Maakt u er maar een boeketje van, ik geef ze aan een bijzonder iemand.’

Mary knikte instemmend en bracht de bloemen naar de toonbank, waar ze het boeket begon samen te stellen. Ze sprak geen woord, was volledig geconcentreerd op haar taak. John keek hoe haar handen de bloemen zorgvuldig sorteerden en schikten. Hij keek naar haar haar, dat ze van tijd tot tijd uit haar gezicht blies of achter haar oren veegde. Ze beet af en toe zachtjes op haar onderlip, terwijl ze een opgewekte melodie neuriede. Na een paar minuten, die van John uren hadden mogen duren, zei ze: ‘Zo, klaar. Een speciaal boeket voor een speciaal iemand. Ik heb die twee bloemen trouwens weggegooid, je geeft geen bloemen die morgen dood zijn.’

‘Enorm bedankt, Mary’, zei John.

Ze werd rood door zijn directe benadering. ‘U bedankt. Ik hoop echt dat uw dag beter wordt.’

‘Mijn dag is al een stuk beter,’ antwoordde hij.

Mary’s gezicht kleurde zo mogelijk nog roder. Hij zag haar mondhoek een stukje omhoog kruipen en dat was het; precies op dat moment viel hij als een blok voor haar. Hij keek in stilte toe hoe ze de bloemen in een mooi papiertje wikkelde en er een lintje omheen bond.

Nadat John de bloemen had afgerekend en al zijn moed had verzameld, zei hij: ‘Deze zijn voor jou.’

Het deed hem goed om te zien dat hij haar nu ook sprakeloos had gekregen. ‘Maar…waarom?’ stamelde ze, verrast door zijn gebaar.

‘Omdat ik zeker weet dat niemand zo goed voor ze zal zorgen als jij.’

Het bleef bijna een minuut lang doodstil in de bloemenwinkel, omdat Mary geen woord meer kon uitbrengen en John geen woorden had die iets aan dit moment konden toevoegen. Uiteindelijk was het Mary die de stilte verbrak: ‘O, is het al zo laat! Het spijt me verschrikkelijk, maar ik ga sluiten,’

‘Dat geeft niet’ zei John, die eigenlijk ook niet wist hoe hij het gesprek anders had moeten voortzetten. ‘Het was me een genoegen, Mary.’ Hij maakte een lichte buiging, wensend dat hij het type was dat een hoed droeg, omdat zo’n buiging met het afnemen van een hoed veel imposanter was geweest.

‘Ontzettend bedankt. Ik hoop dat uw dag positiever eindigt dan hij begon, meneer eh…’

‘McKenzie,’ antwoordde John. ‘John McKenzie!’

‘Een heel fijne avond, John McKenzie,’ kreeg Mary nog over haar lippen, die eindelijk weer een glimlach vertoonden.

Volledig in gedachten verzonken liep John terug naar de bestelbus.

‘Jezus, man!’ riep Evan, die overduidelijk al enige tijd had staan wachten. ‘Waar bleef jij nou?’

John keek verdwaasd voor zich uit. ‘Mary!’ antwoordde hij met een gelukzalige glimlach. ‘Ze heet Mary!’

‘Waar heb je het over? Wie heet Mary? En waarom heb je het pakketje niet bezorgd?’

‘Het pakketje? Shit, het pakketje!’ Zonder Evan uitleg te geven draaide John om en rende zo snel hij kon terug naar de winkel, het pakketje nog altijd onder zijn arm geklemd. Het licht in de bloemenwinkel was al uit. Hij bonsde een paar keer op de deur. ‘Mary? Hallo? Ik ben nog iets vergeten!’ Er kwam geen reactie, de winkel was verlaten.

‘John!’ riep Evan, die zijn collega achterna was gerend. ‘Wat ben je nou allemaal aan het doen, man!’

‘Ze is naar huis…’ antwoordde John enigszins beteuterd.

‘Wie is naar huis?’

‘Mary!’ reageerde John geïrriteerd, alsof het Evan was die onzin uitkraamde.

‘Luister, vriend,’ zei Evan, met twee handen op Johns schouders, ‘ik weet niet wie Mary is en waarom je het pakketje niet hebt bezorgd, maar ik weet wel dat ik morgen oordopjes draag wanneer je het uitlegt aan Dekker junior.’

---

Lees verder…
Wil je een mailtje ontvangen wanneer het nieuwe hoofdstuk online staat? Vul dan hieronder je e-mailadres in. Dat verplicht je tot niets.

---

BESTEL DE ROMAN DANSEN MET HERINNERINGEN hier en BETAAL GEEN VERZENDKOSTEN!

Mocht je de roman tot nu toe leuk vinden, zou je dat dan willen delen op Facebook en / of Twitter met de knoppen hieronder? Dat zou ik echt enorm op prijs stellen.