Hoofdstuk 14

13 mei 2009

John opende zijn ogen, gedwongen door de felle zon. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst door de zon was gewekt. Hij had de laatste jaren enorm zijn best gedaan om de wereld buiten te sluiten door de dikke verduisterende gordijnen dicht te trekken en te laten. Maar vandaag had de zon vrij spel om zijn gezicht te masseren. John voelde zich ontzettend uitgeslapen. Hij stond op, maar sleepte zichzelf ditmaal niet naar de douche. In plaats daarvan liep hij naar het raam. Zijn allereerste impuls was om de gordijnen dicht te trekken; hij had geen idee waarom ze open waren. Maar terwijl hij de stof in zijn handen nam, stopte hij.

Hij kon zich niet onttrekken aan het feit dat het een prachtige dag was. De zon scheen fel en het was een gezellige drukte op straat. Kinderen op stepjes en fietsjes en ouders die hen van een afstandje op een bankje in de gaten hielden. John opende het raam en inhaleerde de geur van vers gemaaid gras. De warmte van de zon gaf hem een tintelend gevoel over zijn rug. Hij herinnerde zich dat hij vroeger gek was geweest op de geur van dagen als deze.

Maar ook al deed de zon hem goed, hij kon niet aanzien hoe mensen genoten van de dag en van elkaar. Hij zag niet wat zij hadden, hij zag alleen wat hij niet had. Hij was alleen in een wereld die gemaakt was voor stelletjes. Daar werd hij mee geconfronteerd in het park, waar de bankjes altijd plek hadden voor twee, in advertenties voor een romantische vakantie voor twee en in de supermarkt, waar alles in te grote porties werd verkocht voor één persoon. Het voelde voor John alsof hij zonder Mary zijn vanzelfsprekende plaats in de wereld kwijt was.

Langzaam liep hij terug, op weg naar zijn lange grijze kamerjas die een behoorlijk contrast vormde met de donkerroze badjas ernaast, die hij nooit van het haakje had kunnen halen. John stopte en liet zijn vingers zachtjes over de zachte stof glijden. Toen het gevoel van de stof tegen zijn vingers de herinneringen aan Mary opriepen, schoot er een andere gedachte in zijn hoofd: Tucker!

Hij verstijfde een paar seconden. Had hij een bizarre droom gehad,
of was Tucker echt in zijn huis geweest? John kon zich niet meer
herinneren hoe hij naar bed was gegaan.

Zo snel als zijn benen hem konden dragen, rende hij de trap af. De laatste twee treden sloeg hij over, maar niet met opzet, waardoor hij struikelde en op volle snelheid de woonkamer in rolde. Hij kon zichzelf gelukkig nog net afremmen met zijn knieën. Daar zat hij dan, zevenenvijftig jaar oud, op zijn knieën in het midden van een woonkamer die gevuld was met stilte.

Op het eerste gezicht leek alles zoals het moest zijn, afgezien van het feit dat de woonkamer, net als de slaapkamer, baadde in het licht omdat de gordijnen wijd open waren. Het enige gordijn dat niet open was, was dat van het raam tegenover Mary’s foto. Een lichtstraal scheen door een kleine kier tussen het gordijn en de muur precies op de foto. John zag het, en zelfs al wist hij dat het maar een lichtstraal was, het voelde alsof hij een wonder aanschouwde.

De warme gouden lichtstraal reflecteerde tegen de talloze dwarrelende stofdeeltjes in de kamer, die oplichtten als sterrenstof, waardoor Mary’s foto haast magisch tot leven leek te komen. Magisch genoeg in ieder geval om hem te laten vergeten dat hij in paniek was.

Even.

Was er iets weg? Kapot misschien? John keek snel om zich heen, hees zichzelf onhandig terug op zijn voeten en rende van de ene kant van het huis naar de andere. Er ontbrak niets en het enige wat kapot was, was zijn knie.

Toch was er iets veranderd. John voelde het, al kon hij er zijn vinger niet precies op leggen. Hij tuurde nauwkeurig door het huis terwijl hij het hele gesprek van gisterenavond nog eens in zijn hoofd af liet spelen. Niets in zijn huis getuigde ervan dat er ooit een man genaamd Tucker binnen was geweest.

Het was de salontafel die uiteindelijk de waarheid verraadde. Er lag een dikke laag stof op waarin de afdrukken stonden van twee wijnglazen die daar gisterenavond hadden gestaan. Het was echt! dacht John, en hij voelde onmiddellijk rillingen over zijn hele lichaam. Hij veegde zijn rechterhand snel over de tafel om de afdrukken van de glazen te verwijderen, alsof hij daarmee ongedaan kon maken wat er was gebeurd. Alsof dat zijn herinneringen zou uitwissen.

Lees verder…

BESTEL DE ROMAN DANSEN MET HERINNERINGEN hier en BETAAL GEEN VERZENDKOSTEN!

Mocht je de roman tot nu toe leuk vinden, zou je dat dan willen delen op Facebook en / of Twitter met de knoppen hieronder? Dat zou ik echt enorm op prijs stellen.

Lees ook: