Zelfliefde – Dichtgedachten #353

Als jij geen geld hebt, kun je het niet aan een ander uitlenen. Als je geen schoenen hebt, kun je ze niet aan een ander geven. Als je geen auto hebt, kun je niet aanbieden iemand een lift te geven.

Dat klinkt heel logisch, omdat het om materiële zaken gaat. Wanneer je iets niet meer kunt vasthouden, wordt het al een stuk minder vanzelfsprekend, terwijl het toch om hetzelfde gaat.

Wanneer jij geen liefde hebt voor jezelf, is het heel moeilijk om onvoorwaardelijk van een ander te houden. Als je een muurtje om je heen hebt gebouwd om je te beschermen, kan het heel moeilijk zijn voordat je daar iemand toelaat. 

Onzekerheid kan ons behoorlijk in de weg zitten. Dat stemmetje in je hoofd dat je steeds laat twijfelen of je goed genoeg bent. Het houdt ons tegen in de omgang met anderen, maar kan er ook voor zorgen dat we bepaalde stappen in ons leven niet nemen, omdat we denken dat we het niet kunnen. 

Het is heel moeilijk om van dit gevoel af te komen, maar heel misschien werkt het om je te realiseren dat jij de enige bent die zo streng voor je is. Als je kunt proberen jezelf eens te zien zoals een ander je ziet, dan merk je hopelijk snel hoe leuk je bent. En als je daar eenmaal van overtuigd bent, ben je niet meer te stoppen.

Daarover gaat het gedicht van vandaag.

Aan wie je ook je liefde geeft,
zorg dat het bij jou begint.
Simpelweg omdat het lastig leeft,
als je jezelf niet aardig vindt.