Mijn zoontje Robin heeft een beste vriend. Daar speelt hij graag mee, maar het zijn twee hele verschillende jongens. Soms leidt dat tot een pittige discussie. Dan zijn ze even iets minder blij met elkaar, maar uiteindelijk beseffen ze dat ze vrienden van elkaar zijn, halen ze hun schouders op, en gaan ze lekker buiten spelen.
Ik vind dat fantastisch om te zien, vooral omdat wij volwassenen die kunst lijken te zijn verleerd. Discussiëren lijken we niet meer te kunnen. Of het nu gaat om zwarte pieten, vluchtelingen of wat voor vraagstuk dan ook, we praten niet echt meer met elkaar. We schreeuwen heel hard onze mening, en als een ander het daar niet mee eens is, dan wordt het al snel een heel lelijk gesprek en wordt de ander ontvriend of geblokkeerd.
Ik snap daar werkelijk niets van. Het ergste dat de wereld zou kunnen overkomen, is dat we allemaal dezelfde mening zouden hebben. Meningsverschillen zijn fantastisch, ze helpen ons standpunten van anderen doen inzien, en ze helpen ons vooruit als maatschappij. Maar dat kan alleen als we met elkaar praten, en luisteren naar elkaar, en dat doen we dus niet meer.
Gisteren zag ik onder iets dat ik plaatste uit het niets zomaar weer een heftige discussie ontstaan, die binnen een aantal zinnen ontaarde in mensen die zich van hun slechtste kant lieten zien en die elkaar vlak daarna hadden geblokkeerd.
Nergens voor nodig, en ook nog eens zeer kwalijk. Laten we toch alsjeblieft de kunst van het discussiëren niet helemaal verliezen, en begrijpen dat de mening van een ander ontzettend waardevol is. En dat we het best met elkaar oneens mogen zijn, maar dat dat niet hoeft te betekenen dat we elkaar niet meer aardig vinden. Daarover gaat dit gedicht:
Wanneer zijn we toch verleerd,
bij conflicten groot en klein,
dat, ook als je discussieert,
je gewoon vrienden kunt zijn?
Lees ook:
Liefde
Relaties
Relaties
