Ik krijg regelmatig de vraag of ik een gedicht wil schrijven over depressie, over hoe dat voelt, in de hoop er zo meer begrip voor te creëren. Dat is echt een onmogelijke opgave. Niet alleen omdat ik zelf niet depressief ben of ben geweest, maar vooral omdat ik ervan overtuigd ben dat als je zelf niet depressief bent (of bent geweest), je onmogelijk kunt begrijpen hoe dat voelt of wat dat met je doet. En juist dat is wat zorgt voor het meeste onbegrip. En daarom heb ik uiteindelijk dit gedicht geschreven. Je kunt niet omschrijven hoe een depressie voelt. Het enige dat je kunt doen is begrip opbrengen en niet oordelen. Laten we dat dan ook vooral doen.
Daarover gaat dit gedicht:
Depressie wordt vaak niet begrepen,
maar dat kan ook bijna niet.
Alsof je aan een blinde vraagt,
hoe hij het leven ziet.
Lees ook:
Geluk
Geluk
Relaties
Ik heb hier al jaren problemen mee. Moest stoppen met werken en het hoefde allemaal niet meer . Had veel sucidiale gedachten. Diverse opnames, therapie enz. Maar ik heb ervaren breek een arm of been, dat is te zien en daar heeft men begrip voor. Dit draag je de rest van je leven mee. Soms denk je het gaat beter maar er hoeft maar IETS te gebeuren en je bent weer bij af. Maar ondanks alles pluk ik toch de dag als ik me positief voel.
Heel herkenbaar , zeer onbegrepen ziekte . En ja het is geen gedrag om aandacht ! Je kunt in een heel zwart gat zitten en het is heel moeilijk om daar uit te kruipen . Ik heb mijn verhaal ooit gedeeld . Kreeg toen van iemand hoe kun je dit schrijven , ik heb borstkanker en ik vecht voor mijn leven . Zoveel onbegrip huilend zei ik haar ; verdiep je niet alleen in jezelf , het is nooit te vergelijken !!! Ga maar eens diep een depressie in !! Ik vecht net zo hard als jij . Heb dezelfde garantie en pijn en onvermogen . Ik ga niet vergelijken wie er erger ziek is , snap niet hoe jij over mij kunt oordelen . Diep triest alsof wij geen gevecht hebben !!!
Zoals ik het zelf heb ervaren, is het een manco aan energie, omdat het bewustzijn wordt geabsorbeerd door de inhoud van een probleem dat onder het tapijt is geveegd. We jagen allemaal doelen na in dit leven. Ten minste zo leren we het in deze maatschappij. En die zijn vaak materialistisch. Ons leven is een soort ontwikkeling. De vergankelijk van problemen leren onderkennen, je er niet in vast te bijten, en oog te hebben voor de kleine mooie dingen in het leven. Dat is een langzaam proces. En antidepressiva houden het probleem in stand. We willen de Demon niet onder het tapijt vandaan laten komen. En….ja…tegenwoordig lossen we alles op met een pilletje en een coach. Het enige is…Confrontatie met dat wat je onder het tapijt hebt geveegd. Ga er mee aan de slag. Duisternis is niets anders dan een gebrek aan Licht.
Goedemiddag Martin!
Heb dit zelf gelukkig nooit meegemaakt.
Het lijkt mij vreselijk als je in zo’n situatie komt.
Fijne dag daar!
Hallo Martijn,
Ik ken je werk niet. Heb via een dierbare kennis je gedicht toegestuurd gekregen.
Het is zo waar.
Ik ben bi-polair en inderdaad wij worden niet begrepen en nog erger verstoten uit de vriendenkring
Je krijgt allerlei antwoorden als je zegt ik ben depressief van de mensen de ene zegt :”spring op je fiets en doe een toertje nadien zal je je beter voelen “ een ander “ je mag je zo niet laten gaan je hebt alles om gelukkig te zijn “ nog een veelvoorkomend antwoord is “ je moet sterk zijn en je zo niet laten gaan kijk naar de mensen die kanker hebben dat is pas erg” deze mensen bedoelen het goed omdat ze de ziekte niet kennen geven ze ook foute antwoorden . Het doet pijn niet begrepen de worden en zeker als je dichte familie je beschuldigd van dingen waar je niets kan aan doen
Nu ik ouder ben 69 jaar kan ik alles beter relativeren leef meer op mezelf daar ik toch geen begrip krijg
Als ik jonger was ben ik vele malen opgenomen geweest in de A dienst waar ook veel psychiatrische patiënten waren .Daar werd er ergotherapie gegeven dit heeft me heel veel geholpen ook dat je onder de mensen bent die weten wat je doormaakt
Ik ben geen zwakkeling en ook geen slechte moeder wat mijn ex die een narcist is en de kinderen leugens vertelde over hun moeder ik heb echt een vechtscheiding doorgemaakt en heeft enorm veel energie gekost
Nu ik oud ben ben ik beter ik word nog depressief als er iets negatief gebeurd waar ik niets kan aan doen
Het gebeurd dat bij het ouder worden je ziekte verbeterd ofwel verslecht bij mij is het de goede weg ingeslagen
Ik heb wel maatregelingen getroffen om mij van de buitenwereld te beschermen
Zo laat ik alle negatieve mensen niet toe in mijn wereld
Ik ken ook beter mijn lichaam wat ook een grote troef is
Er wordt nog altijd preventief zeer weinig gedaan voor de psychische zieke mensen dat vind ik heel jammer voor België waar we bij de top behoren van zelfdoding
Er is nog heel veel werk aan de winkel de media zou iedere dag een stukje uit de wereld van een psychische zieke moeten vertellen zodat de mensen ons leren begrijpen onze ziekte zit in de genen en is erfelijk mijn twee zonen zijn ook psychisch ziek een vuil zwart beest is het dat zeg ik als slot !
Goedemorgen Martin en de rest wens jullie een hele fijne dag hij is weer mooi en zo waar he .