Gemene mensen zijn als schuurpapier – Dichtgedachten 1777

Ze zeggen wel eens dat gemene mensen niet bestaan. Dat iedereen van nature goed is, maar dat mensen die gemene trekjes vertonen beschadigd zijn, en eigenlijk alleen maar gehoord willen worden. Tot op zekere hoogte geloof ik wel dat dat waar is, ik heb mensen die gemeen deden in een oogwenk zien veranderen in lieve, meevoelende personen, simpelweg omdat ze het gevoel hadden dat er eindelijk naar ze geluisterd werd.

Dus ja, ik geloof wel dat de meeste mensen die gemeen doen, stiekem niet gemeen zijn. Maar het leven is geen Disneyfilm, en dat écht iedereen van binnen goed is, dat geloof ik niet. Maar of mensen nu echt gemeen zijn of niet, dat doet er eigenlijk niet eens zoveel toe. Belangrijker is hoe je ervoor kunt zorgen dat ze met hun gemene woorden of acties jou zo min mogelijk weten te raken.

Wat mij enorm helpt daarbij is de gedachte dat hun karakter niet mijn probleem is. Ik hoef geen tijd met ze door te brengen, geen kerst met ze te vieren en zij zitten de rest van hun leven aan zichzelf vast. Ik zal áltijd proberen om door te dringen tot het goede in iemand, maar als die kant er gewoon niet is, tja, dan vind ik het vooral vervelend voor hen. Want hoe meer zij schuren, hoe harder zij slijten en hoe meer jij zult glanzen.

Daarover gaat dit gedicht:

Gemene mensen zijn als schuurpapier,
ze maken krassen, maar vergeten,
dat jij op den duur bent opgepoetst,
en zij helemaal versleten.