Iedereen heeft rolmodellen. Mensen van wie je denkt dat ze het heel goed voor elkaar hebben en wiens leven je maar wat graag zou overnemen. Acteurs met een leven vol reizen en spanning, modellen die geld verdienen met de hele dag mooie kleren dragen, een vriendin die een liefdevol huwelijk heeft en die ieder jaar drie keer op vakantie kan naar exotische bestemmingen.
Los van het feit dat (financieel) succes lang niet altijd betekent dat iemand gelukkig is, zijn er een heleboel mensen die maar wat graag in jouw schoenen zouden staan. Het is appels met peren vergelijken, dus ik noem nu niet de mensen die in hutjes in Afrika wonen of in vluchtelingenkampen. Maar ook in Nederland is de kans groot dat er mensen zijn die het minder goed getroffen hebben dan jij.
Ben je financieel onafhankelijk, gezond, heb je een fijn thuis? Een of al van deze zaken? Dan is er al een heleboel om gelukkig mee te zijn. Zeker in deze tijd van beperkingen is het soms lastig om te kijken naar wat je nog wel allemaal hebt en wat nog wel allemaal kan, maar er is echt een hoop om blij mee te zijn. En soms kan het geen kwaad om daarop te focussen in plaats van op wat je liever anders zou zien.
Dat is waarover dit gedicht gaat:
Denk aan iemand met wiens leven,
je maar wat graag ruilen zou,
en onthoud daarna heel even,
dat iemand ook zo denkt aan jou.