Acceptatie is net als vergeven nogal een beladen woord. Wanneer ik een gedicht daarover schrijf, zitten er altijd reacties tussen van mensen die zeggen: ‘Er zijn situaties die ik simpelweg niet kán accepteren’. Ik snap heus wel waarom je dat zo voelt, het is alleen vaak geen kwestie van niet kunnen accepteren, maar het simpelweg niet willen.
Accepteren wordt namelijk vaak gezien als besluiten dat het goed is zoals het is. Maar dat is helemaal niet aan de orde. Wanneer je iets accepteert, dan betekent dat simpelweg dat je stopt met vechten tegen iets waartegen niet te vechten valt. Je hebt immers twee keuzes: er iets aan doen, of het accepteren.
Ter illustratie: ik heb mijn hele leven geworsteld met het concept ouder worden en met de dood. ‘Hoe kun je nou van het leven genieten als je weet dat er elk moment iemand uit je leven kan verdwijnen?’ Ik had daar geen vrede mee, ik kón dat niet accepteren, dacht ik. De realiteit was, ik had weinig keus, ik kan er van vinden wat ik wil, maar ik kan niets doen tegen ouderdom, en ik heb echt geen invloed op hoe lang anderen leven. Kortom, ik kan het niet veranderen. Als ik dat niet accepteer, dan vecht ik tegen iets waartegen ik niet vechten kan en het enige effect dat dat heeft, is dat ik mezelf nog meer leed berokken.
Als je iets kunt veranderen, doe dat dan, ga er met hart en ziel voor, net zo lang tot het lukt, of het geen zin meer heeft. Ligt het niet in jouw handen, dan heb je twee keuzes: accepteren of ongelukkig zijn.
Daarover gaat het gedicht van vandaag:
Alles wat ik kan veranderen,
zal ik met hart en ziel proberen.
Maar ligt mijn lot bij anderen,
dan zal ik dat accepteren.
Lees ook:
Positiviteit
Kracht
Geluk
Het leven is niet maakbaar. Bekijk de processen in de natuur. De seizoenen volgen
elkaar op. Daardoor is er balans. Het is niet goed dat de mens alles maar maakbaar wil “maken” met zijn techniek. Ook ons leven bestaat uit “seizoenen” en op een gegeven moment besef je dat je in een “andere” divisie speelt. Dat kun je maar beter accepteren. Dat geeft rust en er ontstaat langzaam ruimte voor een andere visie op de “werkelijkheid”.
Wat ben ik telkens blij als ik weer een mooi verhaal binnenkrijg op mijn mail, ik leer er echt van en het helpt mij in mijn verwerkingsproces na het overlijden van mijn man, het valt niet mee om dat te accepteren als je 54 bent! De teksten doen zoveel voor mij daarvoor heel veel dank! Xxx