Wanneer je een dierbare verliest, dan is er geen woord, geen zin, geen gedicht dat ooit echt troost kan bieden. Er is niets dat ik kan schrijven of zeggen, waardoor jij denkt: ‘Oh, het is allemaal niet zo erg’. Want het is wél erg, het is wél verdrietig, en het is gewoon superoneerlijk dat dit jou heeft moeten overkomen. Toch is er wel een gedachte die mij altijd helpt wanneer ik afscheid heb moeten nemen van een bijzonder iemand. Want ja, het is écht heel erg verdrietig om iemand te moeten laten gaan. Maar het feit dat je er zo kapot van bent, dat je er zoveel verdriet van hebt, is het ultieme bewijs dat je prachtige mensen hebt mogen kennen in je leven. En hoe verdrietig het ook is dat ze er niet meer zijn, wat is het toch fantastisch dat je van ze hebt mogen genieten zo lang als dat duurde.
Daarover gaat dit gedicht:
Steeds wanneer ik aan je denk,
besef ik het pas.
Het doet pijn dat jij hier niet meer bent,
maar wat fijn dat jij er was.
Zeker weten, blijft altijd in mijn hart en mind.Dankbaar voor de herinneringen.
Twee van mijn jongere broertjes overleden
De eerste vrede mee ook al is het verdrietig
Tweede heb ik nog last van helaas
Niemand die je snapt dat maakt het nog moeilijker
Beide ouders in 5 weken verloren dus daar kun je ook niet naar toe met je verhaal
Het zal meer tijd nodig hebben
Goedemiddag Martin,
Je kunt eigenlijk niemand in je leven missen maar als je het fijn hebt gehad,
geeft het weer troost om aan de mooie dingen terug te denken.
Fijne dag!
nog maar pas maar wat heeft hij mn leven verrijkt en mij zo veel zelfvertrouwen gegeven. Maar o het gemis is zo onnoemelijk groot
Gemengde gevoelens. Ik was boos en verdrietig. Maar kon later zeker ook met liefde en een glimlach terug denken.