Vrienden bestaan niet – Dichtgedachten #832

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Er zijn mensen die me soms vol overtuiging vertellen: vrienden bestaan niet. Ik vind dat oprecht jammer. Niet dat ze dat zeggen, maar dat ze het oprecht geloven. En ik snap wel waarom. In het leven kom je een heleboel mensen tegen die je kwetsen. Mensen die je vertrouwde en die dat vertrouwen niet waard bleken te zijn. Als dat vaak (of erg) genoeg gebeurt, dan kun je het vertrouwen in vriendschap uiteraard verliezen.

Ik heb vaak genoeg in deze situatie gezeten. Toch heb ik een rotsvast vertrouwen in vriendschap en goede vrienden en ik weet 100 procent zeker dat ik er niet naast zit. Hoe ik er zo zeker van kan zijn? Omdat je soms naar jezelf moet kijken, in plaats van naar anderen. Jij, die zo gekwetst bent, wiens vertrouwen zo beschaamd is, jij die ervan overtuigd is: vrienden bestaan niet, jij zou een ander nooit zoiets aandoen, al is het alleen maar omdat je zelf weet hoe het voelt. Daarom houd je rekening met andermans gevoel, zul je iemand niet snel besodemieteren en weet je de waarde van trouw. Kortom, het bewijs dat echte vrienden wel degelijk bestaan, zie je in de spiegel.

En als jij zo in het leven staat, als jij een dergelijke vriend of vriendin kunt zijn, dan zullen er absoluut meer mensen zijn die zo denken. En dat is hoe je bij de waarheid komt: echte vriendschap, echte vrienden, ze bestaan wel degelijk. Maar het is net als met klavertjes vier in een veld vol klavertjes drie: dat je ze niet direct ziet, wil niet zeggen dat ze er niet zijn.

Daarover gaat dit gedicht:

Wanneer je keihard zegt,
dat echte vrienden niet bestaan,
dan spreek je, al dan niet terecht,
daar ook jezelf mee aan.

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00