‘Jou moeten missen’, het is een onverdraagbare gedachte wanneer je iemand hebt waarvan je houdt, of dat nu een partner is, een kind, een huisdier of gewoon een goede vriend. Wanneer die angst waarheid wordt, is de pijn die daarbij hoort doorgaans nog erger dan alles dat je je ooit in je hoofd had gehaald, en dat maakt rouw zo moeilijk en pijnlijk. Je kunt je er vooraf simpelweg geen voorstelling van maken.
Toen mijn moeder overleed, had ik mijn vrouw nét ontmoet. Ik zag het verdriet van mijn vader, en vroeg me oprecht af: is het ’t waard om een relatie met iemand aan te gaan als de kans er is dat je zoveel pijn en zoveel verdriet voor je kiezen krijgt. Mijn vader zat nog midden in zijn rouwproces, maar toch besloot ik het hem te vragen. ‘Papa, was het ’t waard?’ Dwars door zijn tranen heen zei hij zonder enige aarzeling: ‘Elke seconde van elke minuut jongen!’.
Het feit dat iemand midden in z’n pijn en verdriet, zo overtuigd kan zijn van dat gevoel vond ik zo krachtig, en dat is me altijd bijgebleven. En ik hoop dan ook dat, mocht ik ooit nog eens iemand verliezen die me dierbaar is, dat ik de tekst van dit gedicht in alle oprechtheid kan uitspreken.
Jou moeten missen is ondraaglijk,
maar als ik mocht kiezen,
koos ik opnieuw voor een bestaan,
waarin ik jou had te verliezen.