Gemis accepteren – Dichtgedachten #789

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Het is één van de vervelendste dingen die mensen tegen je kunnen zeggen wanneer je midden in een rouwproces zit: ‘Misschien is het tijd om los te laten’, of ‘Je zult toch echt een keer verder moeten met je leven’. Het is absoluut waar dat er een moment komt waarop je weer op zult moeten krabbelen, en zo goed en kwaad als dat gaat weer zult moeten proberen om iets van het leven te maken (al ‘moet’ je natuurlijk helemaal niets).

Wanneer je iemand ontzettend mist, voelt de opdracht om iemand los te laten, als de opdracht om iemand te vergeten. Dat is natuurlijk niet wat er bedoeld wordt, maar het is vaak wel hoe je het ervaart. Dat komt, omdat, in mijn mening, loslaten helemaal niet is wat nodig is. Het enige dat echt belangrijk is, is proberen te stoppen met je te verzetten tegen het feit dat iemand er niets meer is, het gemis accepteren. Het doet pijn, het doet je verdriet, maar je kunt het niet meer veranderen.

Die acceptatie doet pijn, maar dat wil niet zeggen dat je de persoon in kwestie moet loslaten. Ik heb geaccepteerd dat de dierbaren die ik moet missen, hier niet meer zijn. Maar ik heb ze absoluut niet losgelaten, sterker nog, ik draag ze bij me, elke dag, in alles dat ik doe. De herinnering aan zij die ik mis, zijn onderdeel geworden van wie ik ben. Ik heb ze niet losgelaten, ik heb ze onderdeel gemaakt van wie ik ben. daarover gaat dit gedicht.

Hoe laat je los wat je wilt houden,
hoe accepteer je een gemis.
Hoe neem je afstand van het oude,
wanneer het nieuwe eenzaam is?

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00