Een plekje geven – Dichtgedachten #1002

Vind je dit gedicht mooi?Deel het op Facebook

Dit gedicht zal niet voor iedereen waar zijn, maar er zijn ook heel veel mensen die hun bloed voelen koken wanneer iemand ze vertelt dat ze hun verdriet uiteindelijk een plekje moeten geven.

Ik gebruikte de opmerking ook te pas en te onpas, niet wetende dat er echt heel veel mensen zijn die daar moeite mee hebben. Omdat het insinueert dat verdriet iets is dat je even ergens kunt parkeren. Ik begrijp hen wel. Want hoewel het belangrijk is dat verdriet niet je hele leven domineert, zul je het een onderdeel moeten laten worden van wie je bent.

En dat is dan ook hoe ik het liever zie. Verdriet niet een plekje geven, maar integreren in je gehele bestaan, omdat al je ervaringen, positief en negatief, uiteindelijk maken wie je bent. Daarover gaat dit gedicht:

Een plekje geven aan verdriet,
dat zegt men, maar zo werkt het niet.
Plekjes geef je aan een stoel,
niet aan emoties en gevoel.

23 gedachten over “Een plekje geven – Dichtgedachten #1002”

  1. Zo waar, ben mijn dochter van 26 verloren , en de wereld draait door, we moeten er allemaal weer leuk aan mee doen.
    En dan komt het verhaal van de mensen je moet het een plekje geven……….neee!!!!!!!
    Ik moet er leren mee omgaan!
    Maar hoe ben ik nog niet achter🥀

    Beantwoorden
  2. Goeiemiddag Martin het gedicht is zo waar.
    Iedereen rouwt op zijn eigen manier en dat kan je ook niet af dwingen.
    Mijn grote liefde is twee dagen voor kerst overleden maar voor mij is geen kerst meer het zelfde.
    En met kerst word het elf jaar geleden maar de scherpe randjes gaan er af maar het gemis blijft.

    Beantwoorden
  3. Ik vind het weer mooi verwoord Martin, inclusief je uitleg. Ik begrijp ook ieders commentaar. Voor mezelf laat ik de woorden even bezinken. Plekje … Parkeren … Ik weet er geen goede andere beschrijving voor. Maar geef jezelf de tijd om je verdriet te voelen en te beseffen dat het nu bij je leven hoort. Het mag er zijn.

    Beantwoorden
  4. Zo mooi en zo waar sommige verliezen krijgen nooit een plaatsje komt ook steeds meer bij maar ik probeer het uiteraard wel fijn de boom gezet met dikke tranen onze jongste lag 34 jaar geleden nu in het ziekenhuis is dag voor kerst begraven heel dubbel he gaat nooit over

    Beantwoorden
  5. Eén van je mooisten Martin!
    Deze tekst heb ik op mijn armband gedrukt staan.
    Leren leven met verdriet kost heel veel tijd.
    Ik ken ook een uitspraak van iemand:
    Verdriet geef je geen plek, het néémt een plek..

    Beantwoorden
  6. Hebben zoon moeten afgeven en dit kan je niet wegvegen
    Wel word het verweven met je leven en dat is met veel vallen en proberen op te staan
    Je word geleefd

    Beantwoorden
  7. Hallo Martin, ik vind het een mooi en passend gedicht. Ik ben verlaten door de liefde van mijn leven en dat doet nog elke dag pijn. Ik zou niet weten waar ik die pijn een plekje zou moeten geven.

    Beantwoorden
  8. Voor het eerst ben ik het niet helemaal met je eens. Verdriet parkeer je en soms komt dat verdriet weer even tevoorschijn, maar even een kwartiertje flink verdriet en huilen en weer over tot de orde van de dag. Dan geef ik het weer even een plekje,

    Beantwoorden
  9. Verdriet heeft veel tijd nodig ,dat geef je niet zomaar een plek en gaat verder.
    Met vallen en opstaan kom je stap voor stap verder,in je hart blijft het altijd
    zitten maar je leert ermee omgaan .
    positief blijven denken en de kleine mooie dingen zien helpt.

    Beantwoorden
  10. Beste Martin
    Verdriet kan je niet zo maar parkeren , ik heb zelf meegemaakt mijn grote liefde moeten afgeven. Is zwaar heel zwaar, maar in de maatschappij Mag je niet rouwen. Je moet na de uitvaart terug mee draaien. Maar dat gaat niet ,
    Je moet leren leven met verdriet , en stap voor stap lukt het je ,
    rouwen zijn lik golven , zit soms in zo iets klein ,dat het verdriet je overspoeld en dat moet je toelaten anders verstikt het je, dat heb ik geleerd , en vind altijd de kracht om positief in leven te staan.

    Beantwoorden
  11. Dit gedichtje treft iedereen,alleen de een kan het makkelijker loslaten als de ander. Sommigen blijven er ook in hangen,en dat is dan best lastig.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Item toegevoegd aan winkelwagen.
1 item - 14,95